Black Swan
Ό,τι καλύτερο έχω δει τον τελευταίο χρόνο. Ένα εν δυνάμει αριστούργημα, που αρκετοί δεν το κατανόησαν και πολλοί δεν το εκτίμησαν. Τέτοιο σοκ που ένιωσα στο τελευταίο εικοσάλεπτο (ιδρώτας, τρεμουλητό και απώλεια φωνής για κανά τέταρτο μετά τους τίτλους τέλους...) έχω νιώσει άλλη μια φορά στην κινηματογραφική μου ζωή : την πρώτη φορά που είδα το “올드보이” (a.k.a. “Oldeuboi”). Δεν ξέρω, ίσως το γεγονός ότι τα συγκλονιστικά τεκταινόμενα της ταινίας εκτυλίσσονταν μπροστά μου σε μια μεγάλη κινηματογραφική οθόνη και όχι σε μια μικρή τηλεοπτική να βοήθησε την, σχεδόν, ονειρική κατάβαση μου στον μαγευτικό κόσμο της ψυχικά διαταραγμένης Νίνα. Ίσως πάλι η αγάπη μου για την ταινία να οφείλεται στην διεστραμμένη εκδοχή της « Λίμνης των Κύκνων» που παρουσιάζει : Λευκός Κύκνος η Νίνα, Μαύρος Κύκνος η Λίλυ, Πρίγκηπας ο ρόλος της Swan Queen (και όχι προφανώς ο Τόμας του Βενσάλ Κασέλ). Μάλλον όμως ο βασικότερος λόγος που με επηρέασε τόσο πολύ η ταινία, πέρα βέβαια από το ακραίο αλλά απόλυτο αληθινό σχόλιο της "θυσίας" στο όνομα της τέχνης, είναι ότι ο Darren Aronofsky πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που γυρίζει ταινίες που περιέχουν όλη την μαγεία του κινηματογράφου όπως με ελκύει εμένα: στοιχειωτικό soundtrack, τραγική ιστορία, σκηνοθεσία στην διαπασών, bigger than life ερμηνείες, σουρεαλισμός, τρόμος. Και το λέω αυτό υπογραμμίζοντας ότι είναι η πρώτη ταινία του Aronofsky που βλέπω.
10/10
Ikiru
Φανταστείτε πρώτη σκηνή : ακτινογραφία του στομαχιού του πρωταγωνιστή και τον αφηγητή να ανακοινώνει «Ο ήρωας μας δεν γνωρίζει ακόμη ότι έχει καρκίνο στο στομάχι». Φανταστείτε δεύτερη σκηνή : ο «ήρωας» μας, ένας αντιπροσωπευτικός δημόσιος υπάλληλος σε ένα Δημόσιο, πιο γραφειοκρατικό και από το ελληνικό. Δεν χρειάστηκε παρά μόνο 2 λεπτά λοιπόν για να με συνεπάρει το αποστομωτικό αυτό δράμα γύρω από τον άνισο αγώνα ενός ανθρώπου «καταδικασμένου» να αποδείξει στον εαυτό του ότι το πέρασμα του από αυτόν τον κόσμο δεν ήταν τόσο ασήμαντο όσο φαίνεται. Και την στιγμή που η ταινία φαίνεται να μην έχει κάτι άλλο να πει για την ματαιοδοξία της ύπαρξης μας και τον συμβιβασμό με τον θάνατο, ο Akira Kurosawa κάνει μια αφηγηματική ανατροπή, αντίστοιχη με αυτήν του “High and Low”: μεταφέρει την δράση από τον πρωταγωνιστή στον περίγυρο του. Οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και ανώτεροι του μαζεύονται στο στερνό αντίο, καταγράφοντας τα γεγονότα μιας (σχεδόν) ανούσιας ζωής, και προσπαθώντας να κατανοήσουν την λογική των τελευταίων του πράξεων. Η τελευταία σκηνή μου προξενεί ακόμη, και τώρα που το σκέφτομαι, ρίγη συγκίνησης.
Με αυτήν την ταινία ο Kurosawa αποτελεί, και επισήμως, τον πλέον αγαπημένο μου σκηνοθέτη από τους πολλούς εκλεκτούς που δεν είναι πια μαζί μας. Και ο Kanji Watanabe (ερμηνευμένος σπαραχτικά από τον αγαπημένο μου Takashi Shimura) είναι σίγουρα ένας από τους πιο αξέχαστους, και δυστυχώς υποτιμημένους, κινηματογραφικούς ήρωες.
10/10
True Grit (2010)
Η αντίδραση της πλειοψηφίας των θεατών στην νέα ταινία των φοβερών αδερφών Coen αποδεικνύει ακόμη μια φορά ότι αποτελούν σκηνοθέτες για (πολύ) λίγους. Αυτούς δηλαδή που συμμερίζονται το ιδιαίτερο χιούμορ τους, τον ατελείωτο θαυμασμό τους για τον πανταχού παρών ηλίθιο του αμερικάνικου νότου (και όχι μόνον) και την επικριτική τους ματιά στην ματαιοδοξία και απληστία του ανθρώπου. Στοιχεία που εμφανίζονται λιγότερο ή περισσότερο και στην νέα τους ταινία, μια εν μέρει παρωδία του all-classic αμερικάνικου είδους του western. Χωρίς να έχω δει το ορίτζιναλ, είμαι σίγουρος ότι ο Rooster του John Wayne δεν θα κυκλοφορούσε μεθυσμένος, πυροβολώντας (χωρίς επιτυχία) ιπτάμενα καπάκια, όπως έκανε ο Rooster του dude Jeff Bridges!! Υποκλίνομαι ακόμη, στην σχεδόν γοητευτική ξεροκεφαλιά με την οποία εμπότισε το χαρακτήρα της η πρωτο-εμφανιζόμενη Hailee Steinfeld. Καλύτερες κοένικες ταινίες παραμένουν πάντως τα «Φαργκο», «Ένας Σοβαρός Άνθρωπος», «Καμιά πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (με αυτή την σειρά)
8/10
Carnival of Souls
Ή αλλιώς πως με ελάχιστα χρήματα μπορείς να δημιουργήσεις εξαιρετική ατμόσφαιρα, ακόμη και σε b-movie. Ομολογώ ότι πετάχτηκα ουκ ολίγες φορές από το κάθισμα μου, καθώς ο κύριος στο πλάι προσπαθούσε να προσελκύσει την νεαρή πρωταγωνίστρια της ταινίας και να την πάρει ( ; ) μαζί του στον άλλο κόσμο. Στο κόσμο δηλαδή των τυραννισμένων ψυχών που χορεύουν αέναα σε ένα εγκαταλειμμένο λούνα παρκ, παγιδευμένων για πάντα στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου (σκηνή ανθολογίας). Αξίζει να το δείτε.
7-8/10
Perfect Blue
Το είδα 3-4 ημέρες μετά τον “Black Swan”, χωρίς να ξέρω την σύνδεση τους, και παρ’ όλα αυτά οι ομοιότητες ανάμεσα στα 2 μου βγάλανε το μάτι. Τουλάχιστον ο Aronofsky είχε την εντιμότητα να παραδεχτεί δημοσίως (αγοράζοντας τα δικαιώματα του anime και απαντώντας σε σχετική ερώτηση) ότι επηρεάστηκε από τον πρόωρα χαμένο Satoshi Kon (σε αντίθεση π.χ. με τον Christopher Nolan). Και εν πάσι περιπτώσει, μπορεί ο Κύκνος να είναι καλύτερη ταινία, αυτό δεν αφαιρεί όμως τίποτα από την ατμόσφαιρα giallo (!!!) που έχει το ονειρικό anime του Satoshi Kon. Νεαρή ποπ τραγουδιάρα αφήνει το τραγούδι για την ηθοποιία όμως μετά από μια σειρά παράξενων φόνων γνωστών της, αρχίζει να αμφιβάλλει για την προσωπικότητα της και την ψυχική της υγεία. Δυστυχώς, πόντους αφαιρεί το άγαρμπο (και εν μέρει άκυρο) φινάλε.
7/10
The Ice Storm
Το γερό κάστ και κυρίως ο εξαιρετικός (και αγαπημένος) Ang Lee στην σκηνοθεσία ίσως να μου είχαν δημιουργήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες από την συγκεκριμένη ταινία. Και ναι, μπορεί οι κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις, το σεξ και το ποτό στην ριγκάνικη Αμερική να μην είχαν παραλληλιστεί ξανά με μια καταστροφική ... παγοθύελλα, όμως όταν την επόμενη μέρα η ταινία δεν σου έχει αφήσει πρακτικά τίποτα (άντε, εκτός μιας Christina Ricci που ΔΕΝ θες για κόρη), ε μάλλον θα προτιμήσω με τα χίλια τα γεμάτα συναισθήματα “Brokeback Mountain” και “Lust, Caution” του ίδιου σκηνοθέτη.
6/10
Apartment 1303
Αυτό το υποτιμητικό 4.8/10 που τώρα έλεγξα ότι έχει αυτό το γιαπωνέζικο θριλεράκι της σειράς στο imdb δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα – αν εξαιρέσεις βέβαια το σαρδόνιο φινάλε. Ξέρετε, όταν ο εκάστοτε πρωταγωνιστής νομίζει ότι έχει συνάψει μια χολιγουντιανή συμφωνία με το υπερπέραν, αλλά τελικά διαπιστώνει ότι δεν βρίσκεται στο Χόλιγουντ!! Και τα φαντάσματα (5-6 για 2(!!!) στην πραγματικότητα τυραννισμένους χαρακτήρες) του την φέρνουν, χασκογελώντας ελαφρά. Ωραίο κλείσιμο για μια κατά τα άλλα μετριότατη ταινία.
5/10
L'année dernière à Marienbad
Ένα κλασσικό γαλλικό ταινιάκι: εκπληκτική φωτογραφία, σχηματικοί χαρακτήρες, ανύπαρκτο σενάριο. Και ως γνωστόν, χωρίς σενάριο ΔΕΝ γίνεται καλή ταινία, ακόμη και σε σουρεαλιστικής φύσεως ταινίες. Και ο David Lynch και ο Luis Bunuel σουρεαλιστές είναι, αλλά οι ταινίες τους έχουν φοβερά σενάρια. Δεν γυρίζουν ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, όπως ο Allen Resnais. Ούτε σου προσφέρουν πονοκέφαλο χωρίς λόγο και αιτία. Τι να τον κάνω τον κατά τα άλλα υποτιθέμενο σχολιασμό της τέχνης, των ονείρων και κάτι άλλα κουλά που διάβασα και άκουσα;
Γύρω γύρω όλα και στην μέση το ΤΙΠΟΤΑ. Διαφωνεί κανείς;
4/10
Ευχαριστώ πολύ την Penny Rose για την άδεια της να χρησιμοποιήσω την ζωγραφιά της "Perfect Blue". :-)
