Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Ταινίες που είδα: Φεβρουάριος 2011


Black Swan
Ό,τι καλύτερο έχω δει τον τελευταίο χρόνο. Ένα εν δυνάμει αριστούργημα, που αρκετοί δεν το κατανόησαν και πολλοί δεν το εκτίμησαν. Τέτοιο σοκ που ένιωσα στο τελευταίο εικοσάλεπτο (ιδρώτας, τρεμουλητό και απώλεια φωνής για κανά τέταρτο  μετά τους τίτλους τέλους...) έχω νιώσει άλλη μια φορά στην κινηματογραφική μου ζωή : την πρώτη φορά που είδα το 올드보이  (a.k.a. “Oldeuboi”). Δεν ξέρω, ίσως το γεγονός ότι τα συγκλονιστικά τεκταινόμενα της ταινίας εκτυλίσσονταν μπροστά μου σε μια μεγάλη κινηματογραφική οθόνη και όχι σε μια μικρή τηλεοπτική να βοήθησε την, σχεδόν, ονειρική κατάβαση μου στον μαγευτικό κόσμο της ψυχικά διαταραγμένης Νίνα. Ίσως πάλι η αγάπη μου για την ταινία να οφείλεται στην διεστραμμένη εκδοχή της « Λίμνης των Κύκνων» που παρουσιάζει : Λευκός Κύκνος η Νίνα, Μαύρος Κύκνος η Λίλυ, Πρίγκηπας ο ρόλος της Swan Queen (και όχι προφανώς ο Τόμας του Βενσάλ Κασέλ). Μάλλον όμως ο βασικότερος λόγος που με επηρέασε τόσο πολύ η ταινία, πέρα βέβαια από το ακραίο αλλά απόλυτο αληθινό σχόλιο της   "θυσίας" στο όνομα της τέχνης, είναι ότι ο Darren Aronofsky πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που γυρίζει ταινίες που περιέχουν όλη την μαγεία του κινηματογράφου όπως με ελκύει εμένα: στοιχειωτικό soundtrack, τραγική ιστορία, σκηνοθεσία στην διαπασών, bigger than life ερμηνείες, σουρεαλισμός, τρόμος. Και το λέω αυτό υπογραμμίζοντας ότι είναι η πρώτη ταινία του Aronofsky που βλέπω.

10/10



Ikiru
Φανταστείτε πρώτη σκηνή : ακτινογραφία του στομαχιού του πρωταγωνιστή και τον αφηγητή να ανακοινώνει «Ο ήρωας μας δεν γνωρίζει ακόμη ότι έχει καρκίνο στο στομάχι». Φανταστείτε δεύτερη σκηνή : ο «ήρωας» μας, ένας αντιπροσωπευτικός δημόσιος υπάλληλος σε ένα Δημόσιο, πιο γραφειοκρατικό και από το ελληνικό. Δεν χρειάστηκε παρά μόνο 2 λεπτά λοιπόν για να με συνεπάρει το αποστομωτικό αυτό δράμα γύρω από τον άνισο αγώνα ενός ανθρώπου «καταδικασμένου» να αποδείξει στον εαυτό του ότι το πέρασμα του από αυτόν τον κόσμο δεν ήταν τόσο ασήμαντο όσο φαίνεται. Και την στιγμή που η ταινία φαίνεται να μην έχει κάτι άλλο να πει για την ματαιοδοξία της ύπαρξης μας και τον συμβιβασμό με τον θάνατο, ο Akira Kurosawa κάνει μια αφηγηματική ανατροπή, αντίστοιχη με αυτήν του “High and Low”: μεταφέρει την δράση από τον πρωταγωνιστή στον περίγυρο του. Οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και ανώτεροι του μαζεύονται στο στερνό αντίο, καταγράφοντας τα γεγονότα μιας (σχεδόν) ανούσιας ζωής, και προσπαθώντας να κατανοήσουν την λογική των τελευταίων του πράξεων. Η τελευταία σκηνή μου προξενεί ακόμη, και τώρα που το σκέφτομαι, ρίγη συγκίνησης.

Με αυτήν την ταινία ο Kurosawa αποτελεί, και επισήμως, τον πλέον αγαπημένο μου σκηνοθέτη από τους πολλούς εκλεκτούς που δεν είναι πια μαζί μας. Και ο Kanji Watanabe (ερμηνευμένος σπαραχτικά από τον αγαπημένο μου Takashi Shimura) είναι σίγουρα ένας από τους πιο αξέχαστους, και δυστυχώς υποτιμημένους, κινηματογραφικούς ήρωες.

10/10




True Grit (2010)

Η αντίδραση της πλειοψηφίας των θεατών στην νέα ταινία των φοβερών αδερφών Coen αποδεικνύει ακόμη μια φορά ότι αποτελούν σκηνοθέτες για (πολύ) λίγους. Αυτούς δηλαδή που συμμερίζονται το ιδιαίτερο χιούμορ τους, τον ατελείωτο θαυμασμό τους για τον πανταχού παρών ηλίθιο του αμερικάνικου νότου (και όχι μόνον) και την επικριτική τους ματιά στην ματαιοδοξία και απληστία του ανθρώπου. Στοιχεία που εμφανίζονται λιγότερο ή περισσότερο και στην νέα τους ταινία, μια εν μέρει παρωδία του all-classic αμερικάνικου είδους του western. Χωρίς να έχω δει το ορίτζιναλ, είμαι σίγουρος ότι ο Rooster του John Wayne δεν θα κυκλοφορούσε μεθυσμένος, πυροβολώντας (χωρίς επιτυχία) ιπτάμενα καπάκια, όπως έκανε ο Rooster του dude Jeff Bridges!! Υποκλίνομαι ακόμη, στην σχεδόν γοητευτική ξεροκεφαλιά με την οποία εμπότισε το χαρακτήρα της η πρωτο-εμφανιζόμενη Hailee Steinfeld. Καλύτερες κοένικες ταινίες παραμένουν πάντως τα «Φαργκο», «Ένας Σοβαρός Άνθρωπος», «Καμιά πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (με αυτή την σειρά)


8/10




Carnival of Souls
Ή αλλιώς πως με ελάχιστα χρήματα μπορείς να δημιουργήσεις εξαιρετική ατμόσφαιρα, ακόμη και σε b-movie. Ομολογώ ότι πετάχτηκα ουκ ολίγες φορές από το κάθισμα μου, καθώς ο κύριος στο πλάι προσπαθούσε να προσελκύσει την νεαρή πρωταγωνίστρια της ταινίας και να την πάρει ( ; ) μαζί του στον άλλο κόσμο. Στο κόσμο δηλαδή των τυραννισμένων ψυχών που χορεύουν αέναα σε ένα εγκαταλειμμένο λούνα παρκ, παγιδευμένων για πάντα στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου (σκηνή ανθολογίας). Αξίζει να το δείτε.


7-8/10



Perfect Blue
Το είδα 3-4 ημέρες μετά τον “Black Swan”, χωρίς να ξέρω την σύνδεση τους, και παρ’ όλα αυτά οι ομοιότητες ανάμεσα στα 2 μου βγάλανε το μάτι. Τουλάχιστον ο Aronofsky είχε την εντιμότητα να παραδεχτεί δημοσίως (αγοράζοντας τα δικαιώματα του anime και απαντώντας σε σχετική ερώτηση) ότι επηρεάστηκε από τον πρόωρα χαμένο Satoshi Kon (σε αντίθεση π.χ. με τον Christopher Nolan). Και εν πάσι περιπτώσει, μπορεί ο Κύκνος να είναι καλύτερη ταινία, αυτό δεν αφαιρεί όμως τίποτα από την ατμόσφαιρα giallo (!!!) που έχει το ονειρικό anime του Satoshi Kon. Νεαρή ποπ τραγουδιάρα αφήνει το τραγούδι για την ηθοποιία όμως μετά από μια σειρά παράξενων φόνων γνωστών της, αρχίζει να αμφιβάλλει για την προσωπικότητα της και την ψυχική της υγεία. Δυστυχώς, πόντους αφαιρεί το άγαρμπο (και εν μέρει άκυρο) φινάλε.


7/10



The Ice Storm
Το γερό κάστ και κυρίως ο εξαιρετικός (και αγαπημένος) Ang Lee στην σκηνοθεσία ίσως να μου είχαν δημιουργήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες από την συγκεκριμένη ταινία. Και ναι, μπορεί οι κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις, το σεξ και το ποτό στην ριγκάνικη Αμερική να μην είχαν παραλληλιστεί ξανά με μια καταστροφική ... παγοθύελλα, όμως όταν την επόμενη μέρα η ταινία δεν σου έχει αφήσει πρακτικά τίποτα (άντε, εκτός μιας Christina Ricci που ΔΕΝ θες για κόρη), ε μάλλον θα προτιμήσω με τα χίλια τα γεμάτα συναισθήματα “Brokeback Mountain” και “Lust, Caution” του ίδιου σκηνοθέτη.


6/10



Apartment 1303
Αυτό το υποτιμητικό 4.8/10  που τώρα έλεγξα ότι έχει αυτό το γιαπωνέζικο θριλεράκι της σειράς στο imdb δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα – αν εξαιρέσεις βέβαια το σαρδόνιο φινάλε. Ξέρετε, όταν ο εκάστοτε πρωταγωνιστής νομίζει ότι έχει συνάψει μια χολιγουντιανή συμφωνία με το υπερπέραν, αλλά τελικά διαπιστώνει ότι δεν βρίσκεται στο Χόλιγουντ!! Και τα φαντάσματα (5-6 για 2(!!!) στην πραγματικότητα τυραννισμένους χαρακτήρες) του την φέρνουν, χασκογελώντας ελαφρά. Ωραίο κλείσιμο για μια κατά τα άλλα μετριότατη ταινία.





5/10



L'année dernière à Marienbad
Ένα κλασσικό γαλλικό ταινιάκι: εκπληκτική φωτογραφία, σχηματικοί χαρακτήρες, ανύπαρκτο σενάριο. Και ως γνωστόν, χωρίς σενάριο ΔΕΝ γίνεται καλή ταινία, ακόμη και σε σουρεαλιστικής φύσεως ταινίες. Και ο David Lynch και ο Luis Bunuel σουρεαλιστές είναι, αλλά οι ταινίες τους έχουν φοβερά σενάρια. Δεν γυρίζουν ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, όπως ο Allen Resnais. Ούτε σου προσφέρουν πονοκέφαλο χωρίς λόγο και αιτία. Τι να τον κάνω τον κατά τα άλλα υποτιθέμενο σχολιασμό της τέχνης, των ονείρων και κάτι άλλα κουλά που διάβασα και άκουσα;

Γύρω γύρω όλα και στην μέση το ΤΙΠΟΤΑ. Διαφωνεί κανείς;

4/10



Ευχαριστώ πολύ την Penny Rose για την άδεια της να χρησιμοποιήσω την ζωγραφιά της "Perfect Blue". :-)





18 σχόλια:

  1. ""στοιχειωτικό soundtrack, τραγική ιστορία, σκηνοθεσία στην διαπασών, bigger than life ερμηνείες, σουρεαλισμός, τρόμος""

    τραβα δες και τα υπόλοιπα ρε βλάκα!!!

    το true grit είναι από τις πιο ""ανοιχτές"" ταινίες των coen.

    α παράτα μας!:p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω δει τις εξής 4 (με σειρά προτιμήσεως):
    1. L'année dernière à Marienbad (5/5 ή 10/10)
    Πολύ μεγάλη ταινία που βοήθησε πολύ στην εξέλιξη του κινηματογράφου. Μιλαέι για τη θεμέλια λίθο της ζωής ,δηλαδή ,για την επανάληψη.Η επανάληψη είναι παντού στην ταινία,στα λόγια ,στις κινήσεις ,στην ουσία του έργου,στο περίγραμμά του ,ακόμα και το ίδιο το κτίριο όπου διαδραματίζεται η δράση αποτελεί αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά ,την πεμπτουσία της επανάληψης. «Βαριά» κίνηση της κάμερας, πνιγμένη στη μπαρόκ σκηνογραφια, δαιδαλώδης αντίληψη της αφήγησης που μεταφέρει το κίνημα του υπερρεαλισμού στη γλώσσα του σινεμά. Εικασστικά η ταινία είναι άψογη. Φωτογραφία, ντεκόρ, φωτισμοί, εναλλαγή λευκού - μαύρου χρώματος. Η ταινία δεν είχε ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος όπως η ζωή, η καθημερινή ρουτίνα.
    Η πιο αγαπημένη μου του Resnais.
    Μιας και το αναφέρεις ο Bunuel έχει δηλώσει πως το "Μαριενμπάντ" είναι μια από τις 10 πιο αγαπημένες του ταινίες και έχει επηρρεάσει πολύ την καριέρα του.

    2. Ikiru (5/5 ή 10/10)
    Από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του Ιάπωνα που, δυστυχώς, θυμάμαι αμιδρά. Σπαραχτική και ανθρώπινη. Το φοβερό με τον Ακίρα είναι πως γύριζε με την ίδια άνεση σαμουράι φίλμς και ρεαλιστικά δράματα.

    3. Black Swan (4,5/5 ή 9.5/10)
    Και για μένα, η καλύτερη του 2010. Καθηλωτική.

    4. True Grit (3,5/5 ή 7.5/10)
    Mετά το απογοητευτικό "A Serious Man" και την κακόγουστη μπαλαφάρα "Βurn After Reading" ήμουν σίγουρος πως οι πλέον παρηκμασμένοι Κοέν δεν θα έκαναν καμιά ταινία της προκοπής. Αλλά με διέψευσαν με αυτό το διασκεδαστικότατο western (πολύ αγαπημένο μου είδος). Απομυθοποιητικό, αντϊηρωικό, ρεαλιστικό και ενίοτε σκληρό. Ο Bridges ήταν φοβερός σε έναν ρόλο που του πήγαινε γάντι, αλλά περισσότερο λάτρεψα την εκπληκτική και πάναγνης ομορφιάς Hailee Steinfeld. Εξαιρετική! Επισκίαζε τον Bridges! Με διαφορά η καλύτερη για το β' γυναικείο ρόλο. Στα μειονεκτήματα θα έβαζα τον μονοδιάστατο Matt Damon (δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα, κιόλας) και κάποιες φορές που το σενάριο άρχιζε να χωλαίνει και η φλυαρία. Πάντως, όταν οι Κοέν έκαναν αριστουργήματα (Φάργκο, Μπάρτον Φινκ, Λεμπόφσκι κλπ-κλπ) η ακαδημία ήταν αδιαφορη και τώρα 10 υποψηφιότητες...!!

    Οι 3 καλύτεροι Κοέν:
    1. The Big Lebowski
    2. Barton Fink
    3. Fargo

    Οι 3 χειρότεροι Κοέν:
    1. Burn After Reading
    2. The Ladykillers
    3. Intolerable Cruelty

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμπαθητικό το βρήκα. Ίσως αν το ξαναδώ να αλλάξω γνώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @aldo:

    "τραβα δες και τα υπόλοιπα ρε βλάκα!!!"
    και εγώ σε αγαπάω!! :-*

    Τι εννοείς "ανοιχτή";

    "α παράτα μας!:p"
    Δεν θα αντέξω να ρωτήσω: που αναφέρεσαι πάλι;;; :-/

    "to A Serious Man einai aristourgima!"
    +1
    Well said.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Monsieur Hulot, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσες στους εκτενείς σχολιασμούς σου.

    1. Για να είμαι ειλικρινής, περίπου έτσι την εξέλαβα και εγώ, με την διαφορά ότι αρχικά βαρέθηκα και στην συνέχεια εκνευρίστηκα με την προσέγγιση αυτή. Δεν ξέρω, ίσως φταίει η διαγνωσμένη μου αντιπάθεια μου για τον γαλλικό κινηματογράφο και την "nouvelle vague" συγκεκριμένα. Υποκλίνομαι πάντως στην φωτογραφία, στην σκηνογραφία και στον φωτισμό. Είναι γεγονός όμως ότι κάποια στιγμή αρχικά να σκέφτομαι: "Πήγαινε επιτέλους μαζί του, να τελειώνουμε!!!"

    2. Να το ξαναδείς επειγόντως.
    "Το φοβερό με τον Ακίρα είναι πως γύριζε με την ίδια άνεση σαμουράι φίλμς και ρεαλιστικά δράματα." Ίσως το μεγαλύτερο του χάρισμα, όντως.

    4.Ε όχι και απογοητευτικό το "Ενας σοβαρός άνθρωπος"!!!!!! Ο σχολιασμός πάνω στην τυχαιότητα των πάντων, καθώς και στην ιώβεια υπομονή με την οποία πρέπει να είμαστε να είμαστε οπλισμένοι, ώστε να μην τρελαθούμε, νομίζω είναι σημείο αναφοράς του κινηματογράφου (και των Κοέν και γενικότερα). Ειδικά όταν δίνονται μέσα από μια φαινομενική παρωδία των εβραϊκών ηθών και εθίμων. Αρχίζω και πιστεύω ότι, μαζί με τα αριστουργηματικά "Μάτια Ερμητικά Κλειστά" είναι τα πιο υποτιμημένα έργα στην ιστορία του κινηματογράφου.
    Για το True Grit γενικά συμφωνούμε.
    Επίσης συμφωνούμε ότι η χειρότερη κοένικη ταινία είναι το "Αβάσταχτη Βαρεμάρα" (εάν σε κατάλαβα σωστά)
    Με το "Καυτό Απόρρητο" γέλασα πολύ, ιδιαίτερα στο τέλος, αλλά απλώς δεν αγγίζει πολύπλοκα θέματα όπως άλλες ταινίες των Κοέν. Η απομυθοποίηση του συγκεκριμένου κάστ ήταν, πάντως, το λιγότερο μυθική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαρά μου, φίλε μου να μιλάω με ανθρώπους που ξέρουν από κινηματογράφο! :)
    1. Ανήκει στη γνώστη κατηγορία: "ή την λατρεύεις ή την μισείς". Σε καταλαβαίνω.

    4. Απ' ότι φαίνεται τον υπερλατρεύεις τον "σοβαρό". Θα τον ξαναδώ. Τα "Μάτια" είναι αριστούργημα, όντως.

    Θεωρώ την "Αβάσταχτη Βαρεμάρα" (:Ρ) την 3η χειρότερή τους.
    Στο "Καυτό Απόρρητο" οι Κοέν το παρακάνουν. Πολλοί θάνατοι χωρίς λόγο, κρύο χιούμορ τις περισσότερες φορές... Περισσότερο Ρέπα-Παπαθανασίου μου θύμησε!

    Η ταινίες που είδα το Φεβρουάριο εδώ:
    http://cinema-paradis143.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. to kserw oti me agapas alla den xriazete na to les kai dimosia:)

    pio vati. mporei na tin dei kai kapios den exei ksanadei coen.

    stis malakies pou les gia ton galiko kinimatografo:p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Monsieur Hulot

    1.Η πλάκα είναι ότι για ταινίες τέτοιας κατηγορίας 9 στις 10 τις λατρεύω!

    4. Χαίρομαι που κάποιοι συμφωνούν μαζί μου όσον αφορά το κύκνειο άσμα του Κιούμπρικ.

    Σε όλους πάντως δεν αρέσουν 2-3 ταινίες των Κοέν, ακόμη και αν λατρεύουν τα υπόλοιπα τους. Εγώ, για παράδειγμα, από αυτά που έχω δει, θεωρώ απίστευτη μετριότητα και τον "Άνθρωπο του Χούλα Χουπ" (πέρα από την "Αβάσταχτη" προφανώς)

    Θα μπω και στο μπλογκ σου μόλις προλάβω! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @tsirtsoulithras

    Ο έρωτας δεν κρύβεται!

    Λογικό άμα σκεφτείς ότι είναι η πρώτη τους genre ταινία τους. Πάντως κάνει μπαπ ότι είναι δική τους στους πιο μυημένους. Σου άρεσε όμως;

    Αφού έχω δίκιο. :-P Και στο κάτω κάτω δεν το έχεις δει το συγκεκριμένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μάγια σας έχει κάνει αυτό το Black Swan; :p Προσωπικά το βρήκα απογοητευτικό, αναμασάει ιστορίες που τις έχουν πει άλλοι δημιουργοί (και μάλλιστα πολύ καλύτερα) και ευτυχώς που δεν το είδα στο σινεμά. (Πιο αναλυτικά εδώ: http://bit.ly/dNUpeZ )

    Το Carnival of Souls είναι επίσης καταπληκτική ταινία.

    Το Perfect Blue είναι μέσα στα 5 καλύτερα anime που έγιναν ποτέ. Σενάριο, σκηνοθεσία, όλα τέλεια.

    Το L'année dernière à Marienbad είναι ποίημα! Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ.

    ~Αχ, Blade Runner! :D~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γεια σου ΣινεΝαυπηγέ.
    Σε βλέπω πολλές φορές στο μπλογκ του bauer, αλλά δεν έχει τύχει να τα πούμε.
    Δεν έχω δει “Perfect Blue” (έχω σκοπό να το δω κάποια στιγμή) και “Apartment 1303”

    Black Swan (3,5/5: Καλή +)
    Όπως είχα πει και στον φίλο μας τον bauer: “Εγώ πάντως δεν θα συμμεριστώ τις διθυραμβικές κριτικές που πολλοί της δίνουν. Δεν λέω αρκετά καλή ταινία αλλά σε καμία περίπτωση ο Αρονόφσκι δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχα για αυτήν την ταινία αλλά και για την ίδια του την σκηνοθεσία. Δεν με ικανοποίησε ο τρόπος με τον οποίο διεκπεραίωσε την ιστορία της και ιδιαίτερα το μεταφυσικό-ψυχολογικό κομμάτι της. Όσο για την σκηνοθεσία του Αρονόφσκι, ήταν αρκετά καλή αλλά αρκετά μονότονη όπου σε όλη την διάρκεια της ταινίας κυριαρχούσε ένας συνεχές κοντινό τράβελλινγκ (βασικά κάμερα στο χέρι) στο πρόσωπο της Πόρτμαν (συγκεκριμένα τα πλάνα του ήταν από την μέση και πάνω) που το μόνο που το διέκοπτε ήταν τα γενικά πλάνα της και κάποιες περιστροφές της κάμερας (που κι αυτές όμως ήταν μέρος αυτού του τράβελλινγκ). Που είναι η εκμετάλλευση των χώρων, που είναι οι γωνίες λήψεις, που είναι η πολυπλοκότητα μιας αφηγηματικής δομής που συνήθως συναντάμε σε τέτοιες ταινίες, αλλά και άλλων τεχνασμάτων που θα απογείωναν αυτό το φοβερό υλικό που είχε στα χέρια του.”
    Εμένα το τελευταίο 20λεπτο και η σεκάνς του μπαλέτου δεν με ενθουσίασε. Το τέλος της όμως μου άρεσε αρκετά.

    Ikiru (5/5: Αριστούργημα)
    Μεγάλο αριστούργημα του πολυαγαπημένου μου Kurosawa, με δεξιοτεχνική αφηγηματική δομή και ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ σκηνοθεσία. Ποτέ δεν περίμενα να δω σε δράμα την καλύτερη ίσως σκηνοθεσία του Kurosawa όπου με την συνεχή κίνηση της κάμερας αλλά και τα εξαιρετικά καδραρίσματα των πλάνων του, έδωσε όγκο και πολύσυνθετικότητα στην ταινία, της οποίας το θέμα δεν προσφερόταν για κάτι τέτοιο.

    True Grit (3/5: Καλή)
    Αν και είμαι μεγάλος φαν των αδερφών Coen όπως επίσης και των γουέστερν, δυστυχώς η ταινία δεν με ενθουσίασε. Καλή ήταν αλλά είχε πάρα πολλούς διαλόγους όπου αρκετούς από αυτούς πιστεύω ότι ήταν αχρείαστοι επιβαρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τους ήδη αργούς ρυθμούς της ταινίας. Επίσης δεν υπήρχε καμιά δραματική κορύφωση, η δράση ήταν μηδαμινή όπου η ταινία κυλούσε στο ίδιο τέμπο από την αρχή μέχρι το τέλος. Πάλι καλά που ήταν και η πιτσιρίκα διότι χωρίς αυτή, η ταινία θα ήταν μέχρι και αδιάφορη. Ο χαρακτήρας του Ματ Ντέιμον ήταν εντελώς επιφανειακός. Για μένα τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα από το “Burn After Reading” κι έπειτα, οι Coen έχουν πέσει αισθητά, μάλλον επαναπαυόμενοι στις δάφνες τους. Που είναι οι ταινιάρες των ‘80ς, ‘90ς και αρχών ‘00ς. Το “Ένας Σοβαρός Άνθρωπος” το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον αλλά άνισο.

    Carnival of Souls (5/5: Αριστούργημα)
    Ένα από τα πιο cult b-movies στην ιστορία του κινηματογράφου και μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Με μια μυσταγωγική, υπαινικτική, υποβλητική, τρομακτική, και απόκοσμη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί σε όλη την διάρκεια της ταινίας, γινόμαστε θεατές της απεγνωσμένης προσπάθειας της πρωταγωνίστριας να ξεφύγει από τους προσωπικούς της δαίμονες, οδηγώντας μας σε ένα αξέχαστο φινάλε που αποτελεί συνάμα και την προσωπική της λύτρωση.

    The Ice Storm (5/5: Αριστούργημα)
    Για μένα από τις καλύτερες ταινίες των‘90ς και η καλύτερη του εξαιρετικού σκηνοθέτη Ang Lee. Ο παραλληλισμός που κάνει η ταινία μεταξύ των κατεστραμμένων οικογενειακών σχέσεων, το σεξ και το ποτό στην ριγκάνικη Αμερική με μια καταστροφική παγοθύελλα είναι πραγματικός δυναμίτης όπου απογειώνεται ακόμη περισσότερο με το εξαιρετικό σενάριο, το πολύ καλό καστ και την άψογη σκηνοθεσία του Lee.

    L'année dernière à Marienbad (3,5/5: Καλή +)
    Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η nouvelle vague, ωστόσο αυτή η ταινία (αν και αποτελεί μία από πιο σκληροπυρηνικές αυτού του κινήματος) παραδόξως μου άρεσε αρκετά. Με γοήτευσε κυρίως η κινηματογραφική της γλώσσα και οι ριζοσπαστικές της θεωρίες πάνω σε έννοιες όπως του χώρου, του χρόνου, της σχέσης μεταξύ αιτίου-αποτελέσματος, έννοιες που αποτελούν βασικά στοιχεία της κινηματογραφικής μορφής και συγκεκριμένα της αφήγησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Λοιπόν, εκτός απ΄το Black Swan για το οποίο ξέρεις τη γνώμη μου, έχω δει:

    True Grit: Καλό, δεν ξετρελάθηκα όμως (απλά καλό). Γενικά δεν τα πάω καλά με τους Κοέν και το ξέρεις... :p

    Carnival of Souls: Έχω πάνω από 5 χρόνια που το είδα και όπως καταλαβαίνεις δεν το θυμάμαι καλά... Πάντως δεν θυμάμαι να τρόμαξα (όλη την ώρα την ίδια φάτσα έδειχνε:p)... Ατμοσφαιρικό cult ταινιάκι θα το χαρακτήριζα.

    Perfect Blue: Το απόλυτο χιτσκοκικό (ή και ντεπαλμικό/κρονενμπεργκικό) anime. Γαμάτο με λίγα λόγια! ;) Α και διαφωνούμε για το φινάλε... :p

    Άργησα να σχολιάσω αλλά είχα μπλέξει με τα βλογκόσκαρς και ήμουν ζαλισμένος... :p :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Penny Rose

    Ναι πραγματικά πιστεύω ότι μου έχει κάνει μάγια ο Κύκνος!! Στο σινεμά πάντως ΣΙΓΟΥΡΑ είναι καλύτερο. Από περιέργεια, για πες μου ποιες ταινίες (και ιστορίες) πιστεύεις ότι αναμασάει....

    Επιμένω ότι το φινάλε του Perfect Blue ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά... Κατά τα άλλα ίσως να το έχω αδικήσει με τον βαθμό μου. Καλύτερο ανιμέ για μένα το Ακίρα.

    Ουδέν σχόλιο για το "Πέρσι στο μαριένμπαντ". Ακόμη θυμάμαι τον πονοκέφαλο που μου προκάλεσε.... :-S :-P

    Το σωστό είναι:
    ~Αχ, Rutger Hauer! :-D~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γεια σου και σένα Αργύρη!! Νομίζω πάντως πως κάποια λόγια τα έχουμε ανταλλάξει. Καλωσήρθες!!

    Συμφωνώ στα λεγόμενα σου για το Ikiru. Κατά τα άλλα:

    Τον Κύκνο εγώ τον αγάπησα παράφορα και αρχίζω να πιστεύω ότι είμαι μόνος μου. Η πλάκα είναι ότι διαφωνώ σε όσα του προσάπτεις, γιατί καλύτερη εκμετάλλευση αυτού του υλικού δεν νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρξει, και σε μεταφυσικό, και σε ψυχολογικό, και σε σκηνοθετικό επίπεδο. But that's me!

    Δεν ξετρελάθηκα και τόσο πολύ με το Carnival πάντως. Ακόμη και b-movies υπάρχουν καλύτερα: "Νύχτα των ζωντανών Νεκρών", "Σχιζοφρενής Δολοφόνος" κ.α.

    Διαφωνώ κάθετα και οριζοντίως για το Ice Storm. Μετά το "Brokeback" ξέσπασα σε λυγμούς, στο "Προσοχή, Πόθος" είχα ιδρώσει από την αγωνία, στο "Hulk" συγκινήθηκα με την τραγική ιστορία του "ήρωα". Η "Παγοθύελλα" όμως, πέρασε και δεν ακούμπησε, τουλάχιστον εμένα. Ίσως πάλι να οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν πολύ καλύτερες ταινίες για εκείνη την περίοδο, όπως π.χ. o Ταξιτζής.

    Ούτε εμένα μου αρέσει η Nouvelle Vague και νομίζω ότι το "Μαρίενμπαντ" περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που με κάνει να την βαριέμαι όλο και περισσότερο σε κάθε ταινία. Ήρθε η Nouvelle Vague και καταστράφηκε ο πολύ καλός Γαλλικός κινηματογράφος που υπήρχε ως τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Bauer

    Όχι, δεν έχω ιδέα για την άποψη σου περί Κύκνου. :-P

    Δηλαδή, πάλι καλά που δεν το έκραξες όπως συνήθως κάνεις με τους Κοέν. :-/ :-P Αλήθεια, ποια είναι η καλύτερη ταινία τους, κατ' εσένα;

    Πάνω κάτω στα ίδια για το Carnival of Souls. Από ό,τι φαίνεται, μόνος ένας ήταν ο απεσταλμένος για να παραλάβει την κοπέλα, για αυτό βλέπαμε μόνο μια φάτσα... :-P Εγώ, όπως ξέρεις, πετάγομαι (και τρομάζω) πολύ πιο εύκολα. Και το γουστάρω συνήθως!!!!!

    Με τον Κρόνενμπεργκ δεν βλέπω καμία όμως σχέση. Χιτσκοκικό θα το χαρακτήριζα πάντως.Όσον αφορά το φινάλε:

    ****SPOILERS****
    Από που και ως που να είναι η ατζέντης ο κακός της υπόθεσης;;;; Μα δεν ήταν εντελώς ξεκάρφωτο;;;; Και δεν το υποστηρίζει καν η υπόθεση.
    *****SPOILERS******


    Δεν πειράζει που άργησες, κάλλιο αργά παρά ποτέ!! :-D Ποιος σάρωσε τελικά τα blogoscars?? (ναι ξέρω, πάλι χάθηκα, αλλά κάτι έτυχε πάλι ρε γμτ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Θα σου πω ποιες ταινίες τους μου αρέσουν (μη κολλήσεις στη σειρά γιατί δεν τις έχω και πολύ πρόσφατες τις περισσότερες): 1. Fargo 2. Blood Simple 3. Miller's Crossing 4. The Man Who Wasn't There 5. O Brother, Where Art Thou? 6. The Big Lebowski

    Ήταν λίγο άστοχη η σύγκριση με τον Κρόνενμπεργκ, αλλά δεν εννοούσα σαν εκτέλεση όμως, σαν ιδέα... Το φινάλε ήταν όντως απότομο αλλά μας έδειξε πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι το ανθρώπινο μυαλό και τι καταστροφικά παιχνίδια μπορεί να παίξει... Κάπως έτσι το είδα...

    Δεν βγήκαν ακόμα τα αποτελέσματα των βλογκόσκαρ... :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το Μαύρο Παπί έχει τεράστιες ομοιότητες με: 1. Suspiria (Argento), 2. The Fly + Shivers (Cronenberg), 3. Perfect Blue (Kon), 4. Repulsion (Polanski), 5. The Red Shoes (Powell & Pressburger). Αυτά.

    Εμένα μου άρεσε το φινάλε του Perfect Blue! Τεράστιο mindfuck η ταινία, δε νομίζω να της ταίριαζε διαφορετικό τέλος.

    Το Πέρσι στο Μαρίενμπαντ είναι χίλιες φορές καλύτερο από κάτι μαλακίες του Γκοντάρ πάντως (βλ. "Χωρίς Ανάσα"). Αυτό για εμένα είναι καλό γαλλικό σινεμά.

    ~Αγαπώ και την ταινία και τον Rutger Hauer! ^_^~

    ΑπάντησηΔιαγραφή