Blogoscars 2012 - 10.000.000 π.Χ. (Καλύτερη Ταινία)

Σε 23 ταινίες κατέληξα, αναγκαστικά 3 θα θα κάτσουν στον πάγκο. Μεγάλο πρόβλημα πάντως να τις βάλω σε σειρά - συνέχεια αλλαγες!!

Επίσης να δηλώσω ότι πήγα να δω το Hugo στο Άστορ και έφαγα πόρτα γιατί  αντί για το Hugo είχαν.... avant-premiere αυτού (ή έτσι είπε τουλάχιστον ο λίγο στον-κόσμο-του υπάλληλος). Λυπάμαι κ. Μάρτιν, εγώ την έκανα την προσπάθεια μου!!

Οι 3 αλλαγές που κάνουν ζέσταμα είναι:

23. Moneyball (το είδα μόλις χτες, αλλιώς μπορεί και να έμπαινε εικοσάδα)
22. Bridesmaids
21. The Adventures of TinTin : The Secret of the Unicorn

Και οι υπόλοιποι 20 βασικοί που παρατάσσονται στον αγωνιστικό χώρο είναι:

20. Source Code 

• Γιατί ο σκηνοθέτης του, Duncan Jones, επαναλάμβανει σε χολιγουντιανή κλίμακα (και με λίγο λιγότερη δυστυχώς επιτυχία) τα μοτίβα στα οποία μας σύστησε στο σχεδόν αριστουργηματικό του ντεμπούτο, Moon: άνθρωπος που ζει σε ψέμα, άνθρωπος που χρησιμοποιείται, άνθρωπος που μπορεί και να μην είναι άνθρωπος ή μπορεί και να μην είναι καν ζωντανός
• Γιατί, για μένα, είναι καλύτερο από το παρεμφερές του (και πολύ υπερτιμημένο) Inception. Το ένα βέβαια βασίζεται σε απλοποιημένό Φρόυντ και το άλλο σε απλοποιημένη κβαντομηχανική αλλά και τα 2 αφήνουν την ίδια αίσθηση.
• Γιατί πέρασα υπέροχα και τις 2 φορές που το είδα.

19. The Descendants 

• Γιατί το σενάριο είναι ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ. Οι χαρακτήρες τρισδιάστατοι, οι σχέσεις μεταξύ τους ολοκληρωμένες, τα ευαισθήτητα θέματα που θίγει τα προσεγγίζει διακριτικά και με ρεαλιστική ανθρωπιά.. Και κυρίως χωρίς τηλεοπτικές ή μελοδραματικές υστερίες.
• Γιατί δείχνει την Χαβάη!!!, ελαφρώς απομυθοποιημένη, όπως έπρεπε.
• Γιατί η Shailene Woodley έχει υπέροχα, μακρυά χέρια. Και επίσης η σκηνή της στην πισίνα είναι το πιο πρωτότυπο πράγμα (σκηνοθετικά) της ταινίας.
• Γιατί είναι η τελευταία ταινία που είδα με μια πολύ στενή μου φίλη, πριν μετακομίσει στην Ελβετία για διδακτορικό.

18. Άλπεις

• Γιατί, η σκηνοθεσία και το σενάριο του Λάνθιμου, για άλλη μια φορά, γαμάνε.
• Γιατί, η ερμηνεία της Παπούλια, για άλλη μια φορά γαμάει.
• Γιατί όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Έστω και αν ζούμε μέσα στο ψέμα.
• Γιατί ήδη ο Λάνθιμος δημιούργησε ρεύμα, σχολή, όπως θέλετε πείτε το. Εύχομαι μόνο να μην αναλωθεί μέσα στις μανιέρες.

17. The Conspirator

• Γιατί απέδειξε ότι αξίζει να βλέπεις καμιά φορά ταινία επειδή κέρδισες πρόσκληση. Δεν ισχυεί πάντα βέβαια (βλέπε War Horse)
• Γιατί η Robin Wright δίνει ρέστα ως τυρρανισμένη μητέρα ΚΑΙ ύποπτη συνομωσίας.
• Γιατί ο Robert Redford διηγείται μια από αυτές τις ιστορίες εθνικής ντροπής που οι Αμερικάνοι προτιμούν να αποκρύπτουν, να παραποιούν, να προσπερνούν. Μπράβο για το θάρρος του. 

16. Rise of the Planet of the Apes

• Γιατί σέβεται απόλυτα το πρωτότυπο φιλμ.
• Γιατί σέβεται τον εαυτό του και την νοημοσύνη μας.
• Γιατί έχει ωραία βλάστηση (δέντρα, φυτά, η Freida Pinto)
• Γιατί ο Andy Serkis ΘΕΛΕΙ ΟΣΚΑΡ. Ακόμη πιο σημαντικά, θέλει τον σεβασμό όλων των σινεφίλ για τα επιτεύγματα του τόσα χρόνια κάτω από τους αισθητήρες.

15. Mission Impossible - Ghost Protocol 

• Γιατί o Brad Bird πέταξε τον Tom Cruise έξω από το παράθυρο του υψηλότερου ουρανοξύστη στον κόσμο - προφανώς όχι με δύναμη αφού επέζησε.
• Γιατί ο Brad Bird σκηνοθέτησε μερικές από τις ωραιότερες σκηνές που έχω δει. Πραγματικά διαμάντια, άμα τα δεις μεμονωμένα. Βέβαια το δέσιμο τους στην πλοκή είναι στα όρια του γελοίου - για αυτό μην ασχολείσαι με το σενάριο.
• Γιατί η ταινία αυτοσαρκάζει με επιτυχία όσα μέχρι τώρα είχαν μια αίσθηση σοβαροφάνειας: την υπηρεσία, τα gadgets τους, τις υπερβολές της σειράς, την ίδια την σειρά. Μόνο τον Cruise δεν αγγίζει.

14. Trollhunter

• Γιατί λίγο ακόμη και θα με έπειθε ότι όντως υπάρχουν κρυμμένα Trolls στα βουνά της Νορβηγίας
• Γιατί στην Νορηγία το να δηλώνεις "Χριστιανός" είναι ρίσκο.
• Γιατί το να δηλώνεις κάτι άλλο δεν είναι. :-P
• Γιατί μαθαίνεις χιλιάδες άχρηστες λεπτομέρειες για ένα πολύ ενδιαφέρον λαϊκό μύθο.
• Γιατί ήταν απολαυστικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

13. Scream 4

• Γιατί περίμενα να δω κάτι σε στυλ "Ξέρω τι έκανε πέρσι το καλοκαίρι" και είδα κάτι σε στυλ "Tropic Thunder".
• Γιατί λάτρεψα τις συνεχείς αναφορές σε άλλες ταινίες τρόμου και όχι μόνο.
• Γιατί o αυτοσαρκασμός είναι χάρισμα και η ταινία αυτή το έχει σε υψηλό βαθμό.
• Γιατί η Emma Roberts και το χαμόγελο της είναι πανέμορφα.

12. We Need To Talk About Kevin 

• Γιατί αναμειγνύει τέλεια το δράμα με τον τρόμο.
• Γιατί θυμίζει έντονα άτυπο σίκουελ του "Rosemary's Baby".
• Γιατί στο κάτω-κάτω η μητρότητα μπορεί να είναιτο ίδιο τρομακτική με έναν, άνευ κινήτρων, mass murderer.
• Γιατί η Tilda Swinton είναι ΘΕΟΤΗΤΑ και αξίζει το παρατεταμένο χειροκρότημα μας για το θάρρος της να αναλάβει τέτοιο τολμηρό ρόλο και ταυτόχρονα να δώσει την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία εδώ και περίπου, μια δεκαετία.
• Γιατί αν το σενάριο ήταν λίγο πιο ολοκληρωμένο, θα μιλούσαμε για αριστούργημα.

11. X-Men : First Class

• Γιατί είναι τουλάχισον ισάξιο της καλύτερης, εώς τώρα, ταινίας της σειράς, το πολύ καλό X-Men 2. Πράγμα ακατόρθωτο, θεωρούσα.
• Γιατί ο Michael Fassbender είναι τουλάχιστον, ισάξιος του Ian McKellen στον ρόλο του Magneto. Από κοντά και η Jennifer Lawrence που κάνει στάχτη και μπούρμπερη την ανάμνηση της Rebecca Romijn ως Mystique αλλά και ο πάντα αξιόπιστος Kevin Bacon.
• Γιατί είναι 10 φορές καλύτερη ρατσιστική αλληγορία από π.χ. το Crash. Όπως και το X-Men 2, άλλωστε.
• Γιατί η εξύμνηση του Άγνωστου Στρατιώτη, μέσα από ιστορικά εναλλακτικό τέλος, ποτέ δεν ήταν λιγότερο πατριωτική.

10. Rundskop 

• Γιατί το σενάριο θυμίζει ανατομία ενός κυκλώματος. Ή ενός εγλήματος. Ή καλύτερα ενός τραγικού αντι-ήρωα.
• Γιατί ο Matthias Schoenaerts ΕΠΡΕΠΕ να είναι στα Όσκαρ. Τρομερή, σωματική και ταυτόχρονα εσωτερική ερμηνεία.
• Γιατί η παιδική ηλικία δεν έχει ξαναστιγμάτισει τόσο πολύ έναν κινηματογραφικό ήρωα.
• Γιατί παρουσιάζει την "άλλη" πλευρά της Ευρώπης - περίπου όπως έκανε το διαφορετικού ύφους "Winter's Bone" για την Αμέρικα πέρσι.
• Γιατί στο τέλος, δεν ξέρεις ποιος είναι πιο κτήνος, ο Jacky ή τα κοπάδια βοδινού που εκτρέφει όλη του την ζωή.

9. A Dangerous Method

• Γιατί, όπως σχεδόν όλες οι ταινίες του David Cronenberg, μου αρέσει όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.
• Γιατί το πρωταγωνιστικό τρίο δίνει εξαιρετικές ερμηνείες.
• Για το σαγόνι της Ψeira.
• Για τα κωλοσκαμπίλια στον κώλο της Ψeira.
• Γιατί στην σκηνή όπου ο Jung εξετάζει την γυναίκα του, ο Cronenberg δίνει μαθήματα σκηνοθεσίας.
• Γιατί λέει 2-3 πολύ βασικά και σωστά πράγματα για την σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων και την καταπίεση της. Που, οι περισσότεροι, να 'στε σίγουροι, τα απαρνούνται.

8. Hobo with a Shotgun

• Γιατί ο Rutger Hauer είναι είδωλο. 
• Γιατί ο Rutger Hauer είναι λατρεία.
• Γιατί ο Rutger Hauer είναι θεός.
• Επίσης, γιατί γέλασα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ σε αυτή την ταινία που στο τελευταίο μισάωρο δεν γέλαγα γιατί.... δεν άντεχα άλλο. Δεν είχα άλλη αναπνοή!! Απίστευτο. Το πιο διασκεδαστικό κινηματογραφικό ταξίδι φέτος.
• Γιατί τόσες πολλές ατάκες σε ταινία έχουμε να δούμε από την εποχή της... "Casablanca".

7. La Piel Que Habito

• Γιατί ο Almodovar είχε να κάνει τόσο καλή ταινία από την εποχή του "La Mala Educacion"
• Γιατί άμα έχεις καλό σκηνοθέτη, μέχρι και ο Banderas παίζει καλά.
• Γιατί βάζει στο μίξερ τρόμο, επιστημονική φαντασία, εμμονές, εκδίκηση, όρια ταυτότητας και σεξουαλικότητας, "The Face of Another", τον Frankenstein και διάφορα άλλα διαστορφικά μείγματα. Τα ανακατεύει για ώρα και βγάζει κάτι εξαιρετικά όμορφο, εθιστικο, και - μαντέψτε - αλμοδοβαρικό.
• Γιατί επαναπροσεγγίζει την έννοια του κινηματογραφικού τρόμου. Η ταινία τρόμου της χρονιάς, για μένα.

 6. Melancholia 

• Γιατί είπε ο Trier να δείξει ότι το ταλέντο (κινηματογραφικά) είδη δεν κοιτά και υπέγραψε την καλύτερη ταινία καταστροφής όλων των εποχών.
• Γιατί έκανε ηθοποιό την Kirsten Dunst και έδωσε στον Kiefer Sunderland εισιτήριο για τις Κάννες.
• Για τον αποστομωτικό, ανείπωτης ομορφιάς πρόλογο.
• Για την αποσάθρωση, στο πρώτο μέρος, της αριστοκρατίας, του γάμου και άλλων ανθρώπινων κοινωνικών δομών.
• Για την ανατριχίλα που περνάει την ραχοκοκκαλιά σου και τον θαυμασμό, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, του δεύτερου μέρους.
• Γιατί, μπροστά στο τέλος, όλοι οδηγούνται στην τρέλα. Εκτός, βέβαια από τους μελαγχολικούς και τους απαισιόδοξους, που το ανέμεναν. Και, στην περίπτωση του χαρακτήρα της Ντανστ, το πρόσμεναν.

5. The Girl with the Dragon Tattoo 

• Γιατί είναι ταινία του David Fincher!!! Και ως είθισται, γαμάει και δέρνει.
• Γιατί είναι καλύτερο από την σουηδική έκδοση. Και σκηνοθετικά και σεναριακά και ως προς το τι θέλει να πει η ταινία.
• Γιατί  είναι εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό δίδυμο, οι Craig και Mara.
• Γιατί οι 2 βασικοί χαρακτήρες είναι πολύ πιο ολοκληρωμένοι χαρακτήρες. Και η σχέση μεταξύ τους είναι πολύ πιο πολυεπίπεδη.
• Γιατί βασικά η ταινία είναι άλλη μια επέκταση του σκοτεινού, πεσιμιστικού κινηματογραφικού σύμπαντος του Fincher. Όπου αυτήν την φορά οι χειρότεροι εγκληματίες κρύβονται πίσω από το προσωπείο ενός κοινωνικού status και πίσω από την ευμάρεια μιας ευρωπαϊκής, ανεπτυγμένης χώρας.

4. Hanna 

• Γιατί είναι Παραμύθι. Και γουστάρω τρελά τα Παραμύθια. Ειδικά αυτά με τις "αθώες" πρωταγωνίστριες και τις "κακές" μάγισσες.
• Γιατί ο Joe Wright κάνει εξωπραγματικά πράγματα στην σκηνοθεσία. Ακούστηκε βέβαια και η άποψη ότι θυμίζει videogame η όλη ιστορία, από ανθρώπους που βέβαια δεν έχουν παίξει ποτέ videogame.
• Γιατί παίζει η Cate Blanchett. (απροσπέλαστο επιχείρημα για την ποιότητα μιας ταινίας)
• Για την μουσική των Χημικών Αδερφών.
• Γιατί  o Tom Hollander παίζει ένα τραβεστί/gay/crossdresser πληρωμένο δολοφόνο. Αλήθεια.
• Γιατί σε καμιά δεκαριά χρόνια από τώρα, υπάρχει μια (μικρή) περίπτωση να θεωρείται classic που παραγνωρίστηκε στην εποχή του. Επίσης, κόβω το fassmember μου ότι, αν δεν γίνει αυτό, θα θερείται cult διαμαντάρα.

3. The Artist 

• Γιατί έφερε πίσω στην μόδα τον πολυ-αγαπημένο μου βουβό κινηματογράφο.
• Γιατί ο Michel Hazanavicius εφάρμοσε με μαεστρία και πονηριά όλα τα σκηνοθετικά τρικ, τεχνικές και κόλπα του βουβού - χωρίς όμως να έχεις σε καμιά στιγμή την αίσθηση ταινίας εκείνης της περιόδου.
• Γιατί το αποτέλεσμα σε κάποιες στιγμές είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία και σε κάποιες άλλες μια συγκινητική ρομαντική ιστορία που εμένε μου έφερε δάκρυα στα μάτια και τις 2 φορές που το είδα. 
• Γιατί όλοι οι ηθοποιοί (Dujardin, Bejo, Goodman, Cromwell και φυσικά η συμπάθεια του @manolis Uggie) δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες, βασιζόμενοι όμως στις ερμηνευτικές μεθόδους του βουβού.
• Γιατί είναι ένα ερωτικό γράμμα προς τον κινηματογράφο.

2. Drive 

• Γιατί ο Refn κάνει ένα δωρεάν masterclass σκηνοθεσίας. 
• Γιατί σκηνοθέτησε την τελική μάχη μέσω των σκιών των συμμετεχόντων. Πόσο πιο πόρωση δηλαδή; Πόσο πιο νουάρ;
  
• Γιατί ο Gosling επανα-ανακαλύπτει την έννοια του "Man with no name" και τον κώδικα τιμής σύμφωνα με την οποία λειτουργεί.
• Γιατί το soundtrack είναι ΉΔΗ classic.
• Γιατί οι οδοντογλυφίδες, τα σφυριά και οι ανελκυστήρες δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
• Γιατί έκανε φετίχ το Scorpion Jacket.
• Γιατί ο κάθε θάνατος-δολοφονία σε αυτήν την ταινία ήταν 3 σκάλες πιο γαμάτος από τον προηγούμενο.
  
• Γιατί προστίθεται σε μια σπουδαία λίστα νεονουάρ ταινιών - όπως αυτές που απείκονίζονται στις φωτογραφίες εδώ.
• Γιατί μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε και γιατί γουστάρουμε να βλέπουμε κινηματογράφο.
  

1. The Tree of Life 

• Γιατί έχει ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΥΣ!!
• Γιατί έχει μεγαλειώδη σκηνοθεσία και φωτογραφία, κάτι που δεν μπορούν να απαρνηθούν ούτε οι πολέμιοι της ταινίας.
• Γιατί το ΤΙΤΑΝΙΟ όραμα του Mallick θυμίζει Kubrick.
• Γιατί σε 20 χρόνια από τώρα, θα θεωρείται ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Δίπλα-δίπλα με το "2001: A Space Odyssey"
• Γιατί συναισθήματα εφάμιλλα αυτών που ένοιωσα όταν έβλεπα "Tree of Life" είχα νιώσει μόνο κατά την διάρκεια θέασης του αριστουργήματος επιστημονικής φαντασίας του Kubrick.
• Γιατί πρόκεται για μια ταινία που ο καθένας ερμηνεύει σύμφωνα με τα βιώματα μας, τια αναμνήσεις μας, τους πόνους και τις χαρές μας. Όπως είναι στο κάτω-κάτω όλα τα πράγματα στην ζωή.
• Γιατί ένιωσες έννοιες όπως απώλεια, πένθος, θεός, ζωή, παιδική ηλικία, γονείς όπως δεν τις είχες ξανα-νιώσει ποτέ. Ή ίσως όπως ακριβώς τις είχες νιώσει στην πραγματική σου ζωή.
• Γιατί ακόμη και αν υπάρχει θεός, δεν θα ασχοληθεί με το δράμα σου ή με την ζωή σου, γιατί είσαι ένα κλάσμα χρόνου μπροστά στην αιωνιότητα.
• Γιατί ο Brad Pitt και η Jessica Chastain δίνουν τις ερμηνείες της ζωής τους.
• Γιατί ίσως είναι η Ταινία της Ζωής σου.
  

Blogoscars 2012 - Βρουμ-Βρουμ!! (Σκηνοθεσία)

Μάλλον αγαπημένη μου κατηγορία η Σκηνοθεσία. Και είχαμε κάτι Γ-Α-Μ-Α-Τ-Ε-Σ σκηνοθεσίες φέτος.

Ας τις δούμε αναλυτικά:

10. Lynne Ramsay (We Need To Talk About Kevin)

Η μόνη γυναίκα της δεκάδας μπήκε σε αυτήν με το σπαθί της. Ή μάλλον με το τόξο της. 

Πέρα από την θαρραλέο ηθοποιό που θα ενσάρκωνε την καταραμένη Eva, ήταν αναγκαίο να υπάρχει ένας εξίσου ατρόμητος σκηνοθέτης στο τιμόνι. Ή στην περίπτωση της Ramsey μια σκηνοθέτις - κακά τα ψέματα, δεδομένου της φύσης του σεναρίου (σχετικά με την μητρότητα), μια γυναίκα θα ήταν πολύ πιο λογική επιλογή. Τελικά, η Ramsey όχι μόνο σκηνοθέτησε, αλλά έγραψε και το σενάριο. Και για να υπερσκελίσει τον σκόπελο της μελούρας και της εύκολης συγκίνησης, προσέγγισε το υλικό της σαν θρίλερ. Απροσδόκητα ίσως, όλα αυτά δούλεψαν στην εντέλεια: η Swinton έδωσε την (γυναικεία) ερμηνεία της δεκαετίας, οι 3 Kevin, εξαιρετικοί ηθοποιοί, δεν άφησαν τον ρόλο να γίνει καρικατούρα αλλά του προσέδωσαν διαβολικές διαστάσεις και η ταινία εντέλει γοήτευε και ταυτόχρονα σου μαύριζε την ψυχή σαν υβρίδιο δράματος και ταινία τρόμου. Τέλεια.

9. Γιώργος Λάνθιμος (Άλπεις)

Αυτό που λάτρεψα περισσότερο στις Άλπεις ήταν ξεκάθαρα το γεγονός ότι ο Λάνθιμος έμεινε πιστός στο σκηνοθετικό στιλ που μας σύστησε στον "Κυνόδοντα". Χωρίς να νερώσει ούτε για μια στιγμή το κρασί του. Τίποτα  απολύτως. Το όραμα του είναι συγκεκριμένο, μεγάλο και προσωπικό. Και έτσι κάνει ταινίες και έτσι γουστάρει να τις κάνει. Και καλά κάνει. Και μακάρι και τις επόμενες να τις κάνει έτσι. Με τον δικό του ρυθμό, τις δικές του παύσεις - για να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο. Όπως τον έχει φανταστεί. Και να μην αμβλύνει καμιά γωνία για χάρη ενός μεγαλύτερου, λιγότερου απαιτητικού κοινού. Όσοι πιστοί προσέλθουν. Δεν είναι οι ταινίες του για όλους. Απλά τα πράγματα. Και επειδή λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν, μακάρι, αν πάει στο εξωτερικό, να συνεχίσει να κάνει τις ταινίες του με το ίδιο μεράκι. Και να τις βλέπει να πραγματοποιούνται όπως ακριβώς θέλει.

Όταν για να καταλάβεις ποιανού σκηνοθέτη είναι μια ταινία θέλεις μόλις 5 δευτερόλεπτα, για εμένα αυτός ο σκηνοθέτης είναι ήδη μεγάλος.

8. Michael R. Roskam (Rundskop)

Γροθιά στο στομάχι το σενάριο  του, στα όρια του νεονουάρ, κατασκότεινου δράματος από το Βέλγιο. Ανάλογη και η σκηνοθεσία του Roskam (δικό του άλλωστε και το σενάριο). Χωρίς να ηρωοποιεί ούτε για μια στιγμή τις καταραμένες φιγούρες του (με πρώτο βιολί τον συγκλονιστικό Schoenaerts), και φωτογραφίζοντας τα πάντα στο μουντό, σκοτεινό τόνο της ψυχής τους, δίνει στην ταινία του διαστάσεις αρχαιοελληνικής τραγωδίας, θυμίζοντας έντονα μαφιόζικα αριστουργήματα όπως "The Sopranos" και "Νονός 2".
Α, και επίσης σκηνοθετεί την πιο σοκαριστική σκηνή της χρονιάς. Εγώ πάντως πόνεσα μετά από αυτό.

7. Lars von Trier (Melancholia)

Τον κατηγόρησαν ότι είναι ναζιστής. Που ίσως και να είναι. Σε κάθε περίπτωση, δεν διοχετεύει τα δυσχερέστερα των ανθρώπινων αισθημάτων στις ταινίες του.
Wait what....? Γράψτε λάθος. Πεσιμισμός. Κατάθλιψη. Υποθάλπων μισανθρπωπισμός. Και άλλα πολλά. Παρ' όλα αυτά φτιάχνει ταινιάρες. Και οι περισσότεροι τον αποθεώνουν. Και εγώ ανάμεσα τους. Γιατί; Είναι ένα παράδοξο. Ίσως γιατί ξεγυμνώνει τον άνθρωπο από τις κοινωνικές συμβάσεις με τρόπο που κάνεις άλλος δεν επιχείρησε (Dogville). Ίσως γιατί τώρα επέλεξε να σκηνοθετήσει το τέλος του κόσμου με τρόπο που κανείς άλλο δεν θα τολμούσε.
Γιατί μην γελιέστε, η "Melancholia" είναι ένα distaster movie. Το οποίο τυχαίνει βέβαια, μετά τον ανείπωτης ομορφιάς πρόλογο, να διαμελίζει  στο πρώτο μέρος την έννοια του γάμου, την έννοια της οικογένειας. Και στο δεύτερο, αριστουργηματικό μέρος, να σου κόβει την ανάσα μέχρι το τελευταίο πλάνο. Με μουσική υπόκρουση Βάγκνερ. Δεν είναι άραγε ωραίος τρόπος να τελειώσει έτσι ο κόσμος;

6. Brad Bird (Mission Impossible - Ghost Protocol)

Κάποιοι κριτικοί του έβαλαν, είπαν, 4.5/5 . Τί στον πού**αυλο, είπα εγώ. Είναι Brad Bird, είπαν αυτοί. Ε πάω να το δω και εγώ για την πλάκα. Ε όντως είναι Brad Bird. Ξέρετε, ο τύπος που υπέγραψε κάτι ταινιάρες (Ratatouille, The Incredibles). E υπέγραψε άλλη μια λοιπόν. Τρομάζω και μόνο που το γράφω.
Για να μην σας τρομάξω και εσάς, υπόθεση δεν έχει η ταινία. Δηλαδή κάτι έχει, κάτι κατάσκοπους, κάτι Ρώσους, κάτι Σουηδούς, κάτι βόμβες. Αλλά δεν θυμάμαι και πολλά. Ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία. Το σενάριο είναι τριτεύον θέμα. Το βασικό θέμα είναι o Bird. Και πως εκεί που άλλοι αποκοιμίζαν, αυτός μεγαλουργει. Με ξεκάθαρη διάθεση (και) να διακωμωδήσει παράλληλα την ίδια την σειρά ταινιών. Μπορείτε να δείτε την ταινία σαν πολλά μικρού μήκους ταινικά: Βουδαπέστη, Μόσχα, Ντουμπάι, Μουμπάι. Το πως πάνε από το ένα μέρος είναι επίσης τριτεύον. Απλώς διαλέγεις και παίρνεις σε ποιο πέρασες καλύτερα. 

Προσωπικά (και οι περισσότεροι από όσο φαντάζομαι), στο Ντουμπάι. Και οι άλλες είχαν στιγμές ευφυίας (μα απόδραση από φυλακή με μουσική υπόκρουση σε στυλ Ρατατούη;;;) Αλλά στο Ντουμπάι, πέρα από την γαμάτη σκηνή στην αμμοθύελλα, υπήρχε η ΥΠΕΡ-Γ-Α-Μ-Α-Τ-Η σκηνή στον ουρανοξύστη. Να κοιτάς σαν χανός μπροστά στην σκηνοθεσία. Και κάθε φορά να λες: "Μα τι διάολο σκέφτηκε πάλι ο τυπάς;" Αλήθεια λέω. Και κάθε φορά να εκπλησσεσαι.

Το πιο διασκεδαστικό μπλοκμπάστερ, εδώ και πάρα, πάρα πολύ καιρό.

5. Joe Wright (Hanna)

 

Μόνο το "Pride & Prejudice" είχα δει του Wright. Τίποτα αξιομνημόνευτο δηλαδή. Ε μάλλον ότι σκηνοθετικά κόλπα δεν μπορούσε να κάνει, επειδή όσο να 'ναι, δεν κολλάνε σε ταινία εποχής, αποφάσισει να τα κάνει όλα σε μια άλλη ταινία. 

Το σενάριο για ένα κορίτσι δολοφόνος. Το έχεις ξανακούσει, το έχεις ξαναδεί. Όχι όμως όπως το φαντάστηκε ο Wright. Σαν παραμύθι. Σε στυλ αδερφών Γκριμ. Η πριγκίπισσα που αφήνει την πατρική στέγη για να αποδείξει τον εαυτό της. Η κακιά μάγισσα η Μπλάνσετ. Ο καλός magician  που μένει σε σπίτι των ... αδερφών Γκρίμ. Όλα σαν παραμύθι. Όπως θα τα έβλεπε η "αθωότητα" ενός κοριτσιού-δολοφόνος. 

Και τι γαμάτα σκηνοθετικά στυλ. Γύρω στα 10 διαφορετικά είδη πρέπει να μέτρησα. Αγγελοπουλικά πλάνα. Κάμερα στο χέρι. Τραβελινγκ. Rotating camera. Τζειμσμποντιλικό στιλ στην σκηνή με τα containers. Όλα μέσα. Και όλα να δένουν τόσο, μα τόσο όμορφα. Εφετζίδικη η σκηνοθεσία, σίγουρα. Ε και;

4. David Fincher (The Girl with the Dragon Tattoo)

Προσωπικά, κάθε φορά που βγάζει ταινία ο Fincher (και οι αφοί Κοέν αλλά αυτό είναι irrevelant) σημαίνει ότι θα ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ FINCHER. Είναι γνωστή και ως Fincher-ο-ημέρα. Είναι ιερή μέρα για μένα. ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ, ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΧΙΟΝΙΖΕΙ, ΤΟΝ FINCHER ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΘΑ ΤΟΝ ΔΩ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ. 

Λοιπόν αφού τελείωσα την δημόσια υπόκλιση, να σας πω και για το πως έκοψα σκηνοθετικά την νέα του ταινία. Ε ΤΙ ΡΩΤΑΤΕ;;; Γ-Α-Μ-Α-Τ-Η φυσικά. Ο άνθρωπος και κομεντί με την Jennifer Aniston ΚΑΙ  την Freida Pinto να σκηνοθετούσε, ταινιάρα θα έβγαζε. Υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην τα καταφέρει με τέτοιο υλικό; Το είχα δει το πρωτότυπο όταν βγήκε, δεν πολυ-εντυωσιάστηκα, καλό ευρωπαϊκό αστυνομικό θρίλερ, γαμάτη η Lisbeth, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις δεκάδες παραμέτρους της ιστοριάς αλλά δεν το έκανε, end of story.

Και έρχεται ο Fincherάρας (που λέει και μια ψυχή!) και σκηνοθετεί κατά 90% το ίδιο υλικό και νομίζεις ότι βλέπεις άλλη ταινία. Καλά πέρα από την εξαιρετική κίνηση της κάμερας, φωτογραφία, δημιουργία σασπένς κτλ που είναι δεδομένα για ταινία του Fincher. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι ότι ότι μέσα από μια φρικιαστική πραγματικά ιστορία, αναδεικνύει με πεσιμιστικούς τόνους(όπως δεν έκανε ή δεν τόλμησε να κάνει η σουηδική βερσιόν) το βαθύ σκοτάδι που υπάρχει καλά κρυμμένο (και) στις τάχα-μου προηγμένες κοινωνίες. Παιδεραστές, νεοναζί, κλασσικοί ναζί, φονταμεταλιστές, λογοκρισία, διεφθαρμένοι επιχειρηματίες και κρατικοί λειτούργοι, βιαστές, έμποροι λευκής σαρκός.
Και για να μην ξεφύγουμε και πολύ, τρομοκράτες που σφάζουν κόσμο και κοσμάκη σε νησάκι όπου κάνει συγκέντρωση κομματική νεολαία για να στείλουν "μηνύματα".

3. Michel Hazanavicius (The Artist)

 

Και πάμε στο Μισέλ που θα πάρει το όσκαρ σε μερικές μέρες και guess-what! θα είναι από τους λίγους που το αξίζουν τα τελευταία χρόνια. Γιατί πρακτικά ο Αρτίστας είναι δικό του (κερδισμένο) στοίχημα. Το σενάριο όχι και από τα πιο πρωτότυπα (αν και θα τσιμπήσει και αυτό -παράδοξα - ένα όσκαρ), αλλά η εκτέλεση, απλώς πανούργα. Χρησιμοποίησε κάθε λογής τεχνική και τακτική του βουβού κινηματογράφου, από μεσότιτλους και ασπρόμαυρη φωτογραφία μέχρι κάδρο 4:3 και σωματικές ερμηνείες για να διηγηθεί με εξαιρετικό τρόπο την άνοδο και την πτώση ενός ανθρώπου που νόμιζε ότι τα είχε όλα. 

Για να αποτυπώσει στο σελιλόιντ ένα συγκινητικό, τύπου παλιού Hollywood, love-story που με έφερε, και τις 2 φορές που είδα την ταινία, σε δάκρυα.

Ακόμη, για να σκηνοθετήσει έναν εφιάλτη που θύμιζε (χωρίς ίχνος υπερβολής) Alfred Hitchcock. 

Και για να κάνει ένα άηχο "ΜΠΑΜ!!" να βιάσει την λογική σου (="ε μα δεν γίνεται να γίνει αυτό! ... λες να έγινε;") για μερικά δευτερόλεπτα.

Και, αν αυτά δεν είναι αρκετά για εσάς, έφερε ξανά στην μόδα τον πολυαγαπημένο (για μένα) βουβό κινηματογράφο. Έστω και για μια χρονιά. Έστω και για μια ταινία.

2. Terrence Malick (The Tree of Life)

Θέε μου. Πρέπει να έχεις πάρα, πάρα πολύ θάρρος για να αποπειραθείς να κάνεις αυτό που αποπειράθηκε να κάνει ο Mallick. 
Να συνδέσεις όλες αυτές τις εικόνες, όλες αυτές τις ιστορίες, όλα αυτά τα συναισθήματα. 
Να προσπαθήσεις να μεταδώσεις λίγο από το ΤΕΡΑΣΤΙΟ όραμα σου σε μια ταινία. Στους ηθοποιούς σου που έδωσαν 2 γιγάντιες ερμηνείες. Στον διευθυντή φωτογραφίας σου που απαθανάτισε απίστευτης ομορφιάς και έμπνευσης φωτογραφίες. Στους παραγωγούς σου που δεν καταλαβαίνουν ακριβώς μήτε το σενάριο (αν υπήρχε κιόλας εκ των προτέρων) μήτε την κεντρική ιδέα. 
Μήπως γιατί δεν υπήρχε ΜΙΑ μόνο κεντρική ίδεα; Μήπως το Δέντρο της Ζωής είναι ένας γιγάντιος καμβάς πάνω στον οποίο ο καθένας μας προεκβάλλει τις δικές του εμπειρίες και απόψεις και βλέπει αντίστοιχα τους δικούς του πόνους, τις δικές του χαρές, τις δικές του ελπίδες; Μήπως υπάρχει πάνω από μια ερμηνεία γιατί πολύ απλά η ταινία δεν είναι μία, αλλά όσες και οι θεατές;
Τέτοιες παράλογες (ή μήπως όχι;) σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου από πέρσι τον Ιούλιο όταν είδα για 2η φορά την ταινία του Mallick. Από όταν 2 φίλοι αποθεώναν παράλογα την ίδια ταινία, ερμηνεύοντας την εντελώς διαφορετικά. Και μετά το ίδιο φαινόμενο με άλλους ανθρώπους. Και με άλλους. 
Δεν ξέρω ειλικρινά. Φαντάζομαι ούτε σε 20 χρόνια δεν θα έχει λυθεί το μυστήριο πίσω από την γοητεία του Δέντρου της Ζωής. Όπως όλα τα πραγματικά αριστουργημάτα, θα είναι πάντα εκεί να διχάζει και να γοητεύει.

1. Nicolas Winding Refn (Drive)

Τόσους παπάδες που κάνει σε αυτό το φιλμ ο Δανός δεν βγάζει ούτε η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας. Έχοντας στα χέρια του όχι και το πιο πρωτότυπο σενάριο του κόσμου,  απλώνει ένα τεράστια προσωπικό όραμα σε όλους τους συντελεστές της ταινίας, από τους Gosling, Brooks, Mulligan στις εξαιρετικές ερμηνείες εώς την φοβερά εθιστική μουσική υπόκρουση του Cliff Martinez. 

Αναζητά την διαφορά σε φετιχιστικές λεπτομέρειες όπως ένα Scorpion jacket, ένα σφυρί, μια γαμημένη οδοντογλυφίδα ή οι απίστευτοι τίτλοι αρχής. 

Βουτάει το όλο σύμπαν σε συνθήκες και αίσθηση '80s, παρόλο που εξελίσσεται στο σήμερα. 

Φωτογραφίζει ηδονικά το Los Angeles με νέον χρώματα. 

Συλλαμβάνει τους πιο απολαυστικούς, τους πιο πρωτότυπους, τους πιο επικούς θανάτους από την εποχή του "Oldboy". 
Αναδεικνύει μια αυτομάτως cult φιγούρα, ένας μοναχικός καβάλαρης που λειτουργεί με τον δικό του κώδικα ηθικής.

Κρατάει αμείωτο το σασπένς, την αγωνία καθ 'όλα τα υπερ-γαμάτα 100 λεπτά. 

Και παραδίδει ένα ξεκάθαρα νεονουάρ αριστούργημα, που μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε και γιατί γουστάρουμε τον κινηματογράφο.

Τον ευχαριστούμε.

Blogoscars 2012 - Kristen or Kirsten? (Α' Γυναικείο)

Αντίθετα με το Α' Ανδρικό, στο Α' Γυναικείο δεν γίνεται τέτοιος χαμός από ερμηνείες - παρ' όλα αυτά 2 από αυτές είναι τιτάνιες και καμία από τις 2 δεν θα κερδίσει το αγαλματάκι των Oscar ( για τα Blogoscars δεν ξέρω, αλλά εμείς είμαστε και λογικοί άνθρωποι, παίζει και να το πάρουν)

Έχουμε και λέμε τα εξής 10 υπέροχα κορίτσια:

10. Emma Roberts (Scream 4), 21 Φεβρουαρίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Δεν συνταράκτηκα κιόλας με την ερμηνεία της, αλλά ήταν με διαφορά η πιο σοβαρή παρουσία του καστ και αυτή που σου μένει (έστω και για λίγο) στην μνήμη. Από την άλλη κάποια έπρεπε να βάλω στην τελευταία θέση, ε και όσο να 'ναι είναι πολύ πιο όμορφη από Charlotte, Saoirse, Keira. Άσε που δεν γίνεται, πρέπει να έχει και πιο πολύ ταλέντο από την θεία της.

9. Kirsten Dunst (Melancholia), 29 Απριλίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Κακά τα ψέματα, η πρώην Mary-Jane δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ερμηνείες. Και ποτέ δεν έχει κλέψει την παράσταση από ΟΛΟ το υπόλοιπο (πολύ αξιόλογο) καστ. Ίσως για αυτό να την βράβευσαν και στις Κάννες - θα νόμιζαν ότι ήταν καμιά καινούρια ηθοποιός. Σε κάθε περίπτωση, σε πείθει ανεξήγηγτα εύκολα σαν μανιο-καταθλιπτική ή μάλλον καταθλιπτο-καταθλιπτική νύφη που ατενίζει τον κόσμο με μεγαλύτερη αισιοδοξία όταν ο τελευταίος μπαίνει σε τροχιά .... καταστροφής. Βλέπετε τι κάνει ένας σπουδαίος σκηνοθέτης σαν τον Τρίερ; Εδώ έκανε την Κίντμαν ηθοποιό, τι να λέμε τώρα.

8. Jessica Chastain (Take Shelter), 30 Μαρτίων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

  

Μεταμόρφωση υπ'αριθμόν 3 της Jessica Chastain: Στοργική, γεμάτη αγάπη, γεμάτη ανησυχία, μέση γυναικούλα ενός μέσου αμερικάνου εργάτη σε μια μέση αμερικάνικη μεσοδυτική πολιτεία. Όχι κάτω από τον άνδρα της (όπως απαίτουσε η δική της ερμηνεία-σταθμός στο "Tree of Life"), αλλά δίπλα του, στο πλάι του και άμα χρειαστεί για το καλό της κόρης τους, απέναντι του. Η οποία γυναικούλα μπορεί να μην κατανοεί και (κυρίως) να μην πιστεύει τα καταστροφολογικά ένστικτα του αντρούλη της, βάζει όμως στο πλάι την πίκρα της και την δυσπιστία της, στέκεται στο πλευρό του, με σκοπό όχι να τον βοηθήσει να τους σώσει, αλλά να τον βοηθήσει να πιστέψει ότι ΜΠΟΡΕΙ να τους σώσει.

Υ.Γ. Καλό είναι να διαβάσετε και για τις μεταμορφώσεις υπ'αριθμόν 1&2 της υπέροχης Jessica Chastain.

7. Αγγελική Παπούλια (Άλπεις), 36 Σεπτεμβρίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Φαίνεται ότι ο ελληνικός κινηματογράφος βρήκε μια σπουδαία ερμηνεύτρια - καιρός ήταν. Μετά την αποκαλυπτική ερμηνεία της στον "Κυνόδοντα", η Παπούλια σε αφήνει πάλι λίγο ή πολύ με το στόμα να χάσκει ελαφρώς ανοιχτό. Και αν αυτή την φορά το χαρακτηριστικό, ελαφρώς "εκτός χρόνου" παίξιμο, το οποίο ήταν πλήρως δικαιολογημένο στον Κυνόδοντα, ξενίζει και αποστρέφει την πλειοψηφία, πιστεύω πως επρόκειτο ξεκάθαρα για σκηνοθετική επιλογή (και προσταγή). Άλλωστε τι είναι ο κόσμος των Άλπεων παρά μια γενίκευση των συνθηκών του κόσμου του Κυνόδοντα; Με άλλα λόγια το ελληνικό σινεμά, μαζί με έναν σπουδαίο δημιουργό, βρήκε και την σπουδαία ηθοποιό που θα τον πλαισιώσει - σκηνοθέτης και ηθοποιός, πάντα δυο-δυο πάνε. Σαν τους Χιώτες. Ή σαν τα λογής-λογής νεκρανεστημένα ζευγάρια στον κόσμο των "Άλπεων".

6. Robin Wright (The Conspirator), 45 (τι λες τώρα ρε μλκ;!;!;) Απριλίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Μέχρι να την δω ως "Ύποπτη Συνομωσίας" στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας, ήξερα την συγκεκριμένη ηθοποιό ως "γυναίκα του Sean Penn" και μετά τον χωρισμό/διαζύγιο τους ως ... "πρώην γυναίκα του Sean Penn". Τελικά αποδείχτηκε ότι είναι και κανονική ηθοποιός. Ο λόγος: η συγκινητική, ανθρώπινη, περιορισμένων λέξεων και δακρύων αλλά πλούσια σε συναισθήματα ερμηνεία της ως αφοσιώμενη μητέρα ύποπτου δολοφονίας κοσμαγάπητου Προέδρου των ΗΠΑ. Η οποία, στην πορεία, βαφτίζεται και αυτή "ύποπτος". Δεν πειράζει όμως να πέφτεις, αρκεί να ξέρεις να σηκώνεσαι. Και να ορθώνεις το ανάστημα σου απέναντι στην παρανοϊκή απαίτηση του λαού για λυντσάρισμα. Και στην περίπτωση της Wright, να ορθόνεις το ανάστημα απένατι σε ηθοποιούς πολύ πιο φτασμένους και διάσημους από σένα (Kline, McAvoy, Wilkinson) και να τους κάνεις να φαίνονται νάνοι.

5. Meryl Streep (The Iron Lady), να-μην-σας-νοιάζει-πόσων Ιουνίων

2 Όσκαρ, 15 ακόμη υποψηφιότητες (αν μέτρησα σωστά)

Κλασσικά η Streep δίνει εξαιρετικές ερμηνείες. Ακόμη πιο κλασσικά, παίζει σε ταινίες πολύ χαμηλότερου επιπέδου από την ίδια. Έτσι, έχω καταλήξει να φοβάμαι να δω τις νέες ταινίες της Streep. Μόνη πραγματικά μεγάλη ταινία με την Streep που έχω δει είναι το ... "Manhattan" (πριν 30 χρόνια ο Woody Allen συνεργαζόταν με την Meryl Streep και τώρα με την Freida Pinto, πως να είναι ο ίδιος;)Είπα να κάνω την χάρη σε φίλη να πάμε να δούμε την νέα ταινία στην οποία παίζει και έκλαιγα στο τέλος τα 8,5 ευρώ που έδωσα στον Δαναό. Εντάξει, η Streep αναμενόμενα φοβερή, αλλά αξίζει να πάρει το Όσκαρ για μια κάτω του μετρίου, απολίτικ ταινία; Που, μπροστά στον φόβο να κριθεί, δεν παίρνει καμία θέση για την Thatcher αλλά επικεντρώνεται στα...γεράματα της και ....τους έρωτες της; Και στο κάτω-κάτω, μπροστά στις 2 κορυφαίες ερμηνείες Α' Γυναικείου της χρονιάς (που βασίζονται σε ολοκαίνουριους χαρακτήρες και όχι ήδη υπάρχοντες), η ερμηνεία της Meryl φαίνεται περισσότερο σαν μίμηση. Δυστυχώς.

4. Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo), 26 Απριλίων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

Εκ των προτέρων ήταν δεδομένες οι συγκρίσεις με την Noomi Rapace. Όπως και υπήρξαν. Δεδομένες ήταν και οι ειρωνείες. Και αυτές φυσικά υπήρξαν. Τι να κάνουμε όμως, η αμερικάνικη διασκευή του σουηδικού bestselller έπεσε στα χέρια του David Fincher, ο οποίος, όντας τελειομανής, ποτέ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Έτσι η επιλογή της μικροκαμωμένης Mara απέδωσε τα μέγιστα: θέλοντας να κάνει το breakthrough στην καριέρα της, αφιερώθηκε ψυχή και σώμα (κυριολεκτικά) στην ενσάρκωση της Lisbeth Salander. Έκανε piercing πιο extreme από την Rapace, γιατί έτσι υπαγόρευε το βιβλίο. Έκανε φωτογραφήσεις πιο προκλητικές, γιατί πίστευε στο όραμα του Fincher. Και εν τέλει μεταμορφώθηκε σε ένα θηρίο πιο τρομαχτικό, πιο τρελό, πιο γοητευτικό από την Lisbeth της Rapace. Σε έναν χαρακτήρα πολύ πιο ολοκληρωμένο. Σε σημείο που να μην αναγνωρίζεις σε καμία φάση την αθώα φοιτήτρια της διπλανής φοιτητικής εστίας του "Social Network" ή το ντροπαλό κοριτσάκι που κοκκίνιζε όταν την συνελάμβαναν οι κάμερες στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών. Talk about commiting.

3. Kristen Wiig (Bridesmaids), 38 Αυγούστων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

Πρακτικά δεν την ήξερα πριν από αυτή την ταινία. Saturday Night Live δεν βλέπω, και σε κάποιες άλλες ταινίες δεν την είχα προσέξει. Η τύπισσα είναι απλώς ΘΕΑ. Μαζί με την Melissa McCarthy έφτασαν το "Bridesmaids" στον θεό, ανάγοντας το σε κάτι πολύ παραπάνω από μια κωμωδία/κομεντί. Ειδικά η Wiig, τέτοιο πλουραλισμό σε εκφράσεις, τέτοια ικανότητα να εισάγει stand-up comedy σε κανονική ταινία δεν είχα ξαναδεί από γυναίκα κωμικό. Τέλος. Για 2 σκηνές είναι όμως τόσο ψηλά: για την σκηνή όπου προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αστυνομικού γκόμενου της και για την σκηνή με την δηλήτηρίαση. Την λυπήθηκε η ψυχή μου να προσπαθεί να το παίξει άνετη μέσα στον ιδρώτα και τις ειρωνείες της Byrne. Και την παραδέχτηκα.

2. Viola Davis (The Help), 46 Αυγούστων

2 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Το μεγάλο outsider για το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μπορεί ο χρόνος της μέσα στην ταινία να μην ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να δικαιολογεί, εκ πρώτης όψεως, την τοποθέτηση της στο Α' Γυναικείο (ενώ η Spencer είναι στο Β' Γυναικείο), αλλά αποτελεί, με κάθε έννοια, την ψυχή της ταινίας. Απλή, μελαγχολική, τυραννισμένη, μιλώντας περισσότερο με τις σιωπές παρά με τις λέξεις (όπως περίπου και ο Gosling στο Drive), σε έκανε να ταυτιστείς με το δράμα του χαρακτήρα της, παρ' όλο που δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί της! Αν η ταινία δεν ήταν τόσο μελοδραματική και άκαιρα αστεία, μα τον θεό, δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Πλάθει έναν χαρακτήρα από το απόλυτο μηδέν, σε κάνει να πενθήσεις μαζί της (χωρίς τις υστερίες μιας Halle Berry για παράδειγμα) και όλα αυτά παρ' όλη την εξοργιστική συναισθηματική χειραγώγηση που επιχειρεί ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος της ταινίας. Μόνο για αυτό, αξίζει περισσότερο από την οποιαδήποτε την βράβευση. Ένα μαύρο διαμάντι της υποκριτικής.

1. Tilda Swinton (We Need To Talk About Kevin), 51 Νοεμβρίων

1 Όσκαρ και καμία υποψηφιότητα (Μόνο;; Ε-Γ-Κ-Λ-Η-Μ-Α!!!)

Το δηλώνω απερίφραστα: Tilda, πάντα σε λάτρευα. Και ας ξόδευες το ατελείωτο ταλέντο σου δίνοντας θαρραλέες ερμηνείες σε απίστευτες μετριότητες (Michael Clayton, Io Sono L'Amore, Wittgenstein) ή σε μικρότερους από β' ρόλους σε καλές ταινίες (Burn After Reading, The Curious Case of Benjamin Button). 

Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι η μεγάλη σου ερμηνεία θα έρθει όταν πρωταγωνιστήσεις σε ταινία αντίστοιχη του μεγαλείου σου. Και αυτή η στιγμή έφτασε επιτέλους όταν στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας σε απόλαυσα όσο δεν γίνεται στο στοιχειωτικό όσο δεν γίνεται "We Need to Talk About Kevin". Επιλέγοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο που καμιά άλλη ηθοποιός δεν θα είχε το θάρρος να επιλέξει να ερμηνεύσει. Και προσδίδοντας ανθρώπινες διαστάσεις στο δράμα μιας μητέρας που μεγάλωσε το παιδί για να γίνει ο χειρότερος εγκληματίας. 

Πως ζεις μετά από αυτό που έκανε το ίδιο σου το σπλάχνο; Πως κοιτάς τον εαυτό σου στο καθρέφτη; Πως αναγνωρίζεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης; Πως ζεις με τον εαυτό σου; Πως βρίσκεις το θάρρος να προχωρήσεις; Ερωτήματα ταμπού, με τα οποία η Tilda επέλεξε να αναμετρηθεί. Και να βγει νικήτρια. Παραδίδοντας μας χαλαρά την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Αν όχι της δεκαετίας, του αιώνα που ήδη διανύουμε. Tilda Swinton, δεν με νοιάζει η αναγνώριση κάποιας Ακαδημίας Κινηματογράφου: για μένα θα είσαι πάντα Η ΘΕΑ.

  

Blogoscars 2012 - Είδωλα και αγάπες (A' Ανδρικό)

Τεράστιος ανταγωνισμός στο Α' Ανδρικό φέτος. Με πόνο ψυχής άφησα έξω τους

13. Antonio Banderas (La Piel Que Habito), 

12. Michael Fassbender (A Dangerous Method)

11. Daniel Craig (Cowboys & Aliens ....εντάξει πλακίτσα! The Girl With the Dragon Tattoo)

Επίσης δεν έχω δει Michael Fassbender (Shame), Gary Oldman (Tinker Tailer κτλ), Brad Pitt (Moneyball).

Οι 10 που απέμειναν μετά το ξεσκάρτισμα είναι:

10. Leonardo DiCaprio (J. Edgar)

Από τους πιο αξιόπιστους ηθοποιούς του Χόλιγουντ τα τελευταία 10 χρόνια, ξεπέρασε με χαρακτηριστική ευκολία το post-Titanic baby-face στάδιο και βρήκε την υγειά του με τον Σκορσέζε. Παρ' όλα αυτά η Ακαδημία ΔΕΝ τον πάει, ανεξήγητα απών  η κορυφαία του ερμηνεία στο "The Departed" το 2007 (μπορούσε να μπει στο Β' Ανδρικό), απαράδεκτα απών πέρσι με τις συνταρακτικές ερμηνείες στα "Shutter Island" και "Inception". Φέτος όλοι έλεγαν ότι ήταν η σειρά του αλλά παρ' όλο που ο χαρακτήρας του ήταν ΚΑΙ πραγματικός ΚΑΙ gay (2 πράγματα που υπερ-αγαπάει η Ακαδημία), ούτε στην πεντάδα δεν μπήκε. Μήπως φταίει το γεγονός ότι ερμήνευσε τον αμφιλεγόμενο Hoover ως μια διασταύρωση Ennis Del Mar και Norman Bates; Σε κάθε περίπτωση άντεξε με άνεση το δυσβάσταχτο βάρος της σημαντικότατης προσωπικότητας που ερμήνευσε.

9. Αντώνης Καφετζόπουλος (Άδικος Κόσμος)

Την "Ακαδημία Πλάτωνος" δεν την έχω δει και ως εκ τούτου δεν περίμενα για κανέναν λόγο τέτοια ερμηνεία από έναν, κατά βάση, τηλεοπτικό ηθοποιό. Ο κουρασμένος, μπερδεμένος αστυνομικός Σωτήρης, που μπερδεύεται ακόμη περισσότερο όταν βρίσκει - άσχημα - τον μπελά του ενώ προσπαθεί να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του, θα είχε απογειωθεί - λόγω της υπέροχα ανθρώπινης ερμηνείας του Καφετζόπουλου - σε έναν ύμνο στον σημερινό Έλληνα, αν ο σκηνοθέτης Τσίτος είχε λίγο πιο ξεκάθαρο όραμα. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει τέτοια ερμηνεία από Έλληνα ηθοποιό.

8. Michael Shannon (Take Shelter)

Με είχε συνεπάρει η ερμηνεία του στον τρομαχτικό "Δρόμο της Επανάστασης". Και φέτος αποδείχτηκε ότι ο Shannon μπορεί να σηκώσει και το βάρος πρωταγωνιστικού ρόλου. Τρικυμία εν κρανίω κυριεύει σταδιακά τον χαρακτήρα του, Curtis, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει αν τα οράματα του είναι αποκύημα της φαντασίας του ή κάποια μεταφυσική ιδιότητα να προβλέψει το ζοφερό μέλλον. Τρικυμία εν κρανίω μάλλον κατέλαβε και την Ακαδημία που αγνόησε εντελώς την συγκινητική του ερμηνεία ως διαταραγμένος (;) νους και προτίμησε άλλους, πιο διάσημους συναδέλφους του. Η καταιγίδα στον λαιμό τους. Μακάρι να βρεθούν στην θέση του Curtis. Χωρίς να παντρευτούν βέβαια την Jessica Chastain.

7. Mel Gibson (The Beaver)

Λίγο η παντελής απουσία (σκηνοθετικά και ερμηνευτικά) της Jodie Foster από την ταινία (της). Λίγο τα σκάνδαλα επί σκανδάλων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Ε ο Gibson έδωσε χαλαρά την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και δεν το πήρε σχεδόν κανείς χαμπάρι. Σε - πρακτικά - διπλό ρόλο, δίνει ανέλπιστη πνοή σε ένα σχετικά τολμηρό σενάριο, το οποίο αρχίζει σαν υποψία dramedy για να καταλήξει σκοτεινότατο δράμα. Βέβαια κανείς δεν φαίνεται να εμπνεύστηκε ιδιαίτερα από το σενάριο (εκτός ίσως από την υπέροχα όμορφη J. Law.!), ο Gibson όμως πήρε το παιχνίδι πάνω του και συγκινεί με την αφοσίωση του στον διπλό ρόλο του καταθλιπτικού Walter/μακιαβελικού Beaver. Κάτι σαν τον (τεράστιο) Andy Serkis ως Gollum στα LOTR.

6. Michael Fassbender (X-Men: First Class)

Εντάξει το ζήσαμε και αυτό. Να ερμηνεύσει κάποιος τον Magneto τόσο καλά ή και καλύτερα από τον sir Ian McKellen. Υπέροχη ερμηνεία του υπέροχα αμφιλεγόμενου χαρακτήρα από το σύμπαν των X-Men, από τον διαρκώς ανερχόμενο Fassbender. Ώρες ώρες το παλικάρι έμοιαζε να παίζει και για τον διαρκώς out of character McAvoy (έναν Patrick Stewart για ιδιαίτερα και γρήγορα!). Όλη η πίκρα, όλη η οργή, όλη η εκδικητική εμμονή ήταν αποτυπωμένα στο πρόσωπο του. Μόνο ο συγχωρεμένος ο Heath Ledger έχει δώσει αντίστοιχη ερμηνεία για comic χαρακτήρα. Δεν νομίζω έχω ξανα-λυπηθεί κινηματογραφικό θύμα του Ολοκαυτώματος τόσο πολύ. Ούτε να συμμερίζομαι, όσο γίνεται, τα συναισθήματα του. Στο κάτω-κάτω, ο Magneto πάντα ήταν ο βασικός αντι-ήρωας σε ένα σύμπαν ηρώων. Δεν ήταν ποτέ ο κακός. Και αυτό το απέδωσε εξαιρετικά ο Γερμαναράς.

5. Matthias Schoenaerts (Rundskop)

Τι να κάνουμε, ο Schoenaerts έπρεπε να είναι στην φετινή πεντάδα του Α' Ανδρικού. Δηλαδή τι παραπάνω είχαν (εκτός από φήμη και διάσημους σκηνοθέτες) ο Bardem για το Biutiful, η Crouth για το Volver; Ή ακόμη περισσότερο ο Benigni που το κέρδισε κιόλας; Δεν νομίζω αυτές οι 3 ερμηνείες να πλησιάζουν καν την απίστευτη, ανατριχιαστική σωματική ερμηνεία του Βέλγου, ο οποίος αφιερώθηκε, ψυχή και σώμα, στην κατάδυση στην ψυχή ενός τρομερά δυστυχισμένου πλάσματος. Ο οποίος, μετά από ένα σοκαριστικό παιδικό τραύμα, αποκτηνώθηκε πιο πολύ και από τα κτήνη που ανέτρεφε μια ζωή. Σαν τον Travis Bickle, μερικές φορές η λύτρωση είναι αναγκαία. Σαν τον Robert DeNiro, μερικές φορές η βύθιση σε έναν χαρακτήρα είναι τρομαχτική.

4. Ryan Gosling (Drive)

Η αγαπημένη μου ερμηνεία της περσινής σεζόν ήταν μακράν του Gosling για το "All Good Things". Εντελώς αγνοημένη, δεν ψήφιζα και στα blogoscars να του δώσω 1 πρώτη θέση. Φέτος ο Gosling εντυπωσίασε εξίσου, καθώς χωρίς να λέει παρά ελάχιστα λόγια, χτίζει έναν καταπληκτικό τρισδιάστατο χαρακτήρα. Σεμινάριο η υποκριτική του ικανότητα σε αυτήν την ταινία, πατάει απάνω στα χνάρια των εξίσου λιγομίλητων Toshiro Mifune (Yojinbo) και Clint Eastwood (Man with no name), και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τους ξεπερνάει κιόλας. Γιατί αυτό που έκανε ο Gosling για τον χαρακτήρα του Driver, να μην μιλάει αλλά παράλληλα να λέει τα πάντα για τα καλά κρυμμένα συναισθήματα του μέσω του σώματος του, των πράξεων του, και μιας γαμημένης οδοντογλυφίδας είναι δείγμα τεράστιου ηθοποιού. Βασικός λόγος, μαζί με τον Refn, για το νεονουάρ έπος "Drive".

3. Jean Dujardin (The Artist)

Ενώ συνήθως λατρεύω τις βουβές ταινίες (τις αντιμετωπίζω σαν κάθε άλλη ταινία) ώρες-ώρες οι ερμηνείες σε αυτές είναι too-much. Εκτός ίσως από τον Chaplin και τον Keaton. Τους 2 μεγάλους κωμικούς φέρνει στο μυαλό η υπέροχη, βουβή ερμηνεία του Dujardin. Επιστρατεύοντας πανέξυπνα όλα τα ερμηνευτικά τεχνάσματα της τότε εποχής, αλλά προσαρμόζοντας τα στις σημερινές απαιτήσεις, ο Γάλλος, μέχρι πρότινος άσημος ηθοποιός, πετυχαίνει διάνα με την ερμηνεία του και βοηθάει τα μάλα στο ερωτικό γράμμα του Hazanavicius προς τον Αμερικάνικο βουβό κινηματογράφο. With pleasure θα υποδεχτούμε την πολύ πιθανή του βράβευση από την Ακαδημία, όντας με διαφορά ο καλύτερος από την πεντάδα. Και σίγουρα ο πιο πρωτότυπος.

2. Andy Serkis (Rise of the Planet of the Apes)

Επισήμως ο πιο υποτιμημένος ηθοποιός στην Αμερική τα τελευταία 10 χρόνια. Χρόνια φωνάζω ότι ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην έχει υπάρξει καν υποψήφιος για την ερμηνεία του ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του σε Gollum στους (οσκαρικούς, μην ξεχνάμε) Άρχοντες ή σε King Kong στην ομώνυμη ταινιάρα. Και φυσικά σιγά μην εκτιμούσαν τα 62 χρονών (κατά μ.ο.) μέλη της Ακαδημίας την εξαιρετική του, για μια ακόμη φορά, ικανότητα να γλιστράει (κυριολεκτικά) κάτω από το δέρμα των εκάστοτε χαρακτήρων που ερμηνεύει. Αυτήν την φόρα έμελλε ο χαρακτήρας του να είναι (πάλι) πίθηκος. Ο οποίος γεννήθηκε πιο έξυπνος, πιο οργισμένος, πιο επαναστάτης, πιο μακιαβελικός από οποιονδήποτε άλλο πίθηκο. Και θέλει να διοχετεύσει όλο του το είναι στην εξασφάλιση των δικαιωμάτων του είδους του. ΟΛΟΙ οι άλλοι ηθοποιοί θα αποτύγχαναν να αποδώσουν τον τρισδιάστατο, αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του Caesar με το μεγαλείο που του άρμοζε. Όχι όμως ο Serkis. Ο οποίος θα αναφώνησε "Bloody easy!" στην νέα πρόκληση του, πριν χαθεί πάλι, ως ο Άρχοντας του motion-capture, κάτω από τα καλώδια και τους αισθητήρες της τεχνολογίας που έχει κάνει τέχνη. Αφήνοντας με χαρακτηριστική άνεση στο background το υπόλοιπο καστ (ένας τύπος που παρουσίασε πέρσι τα Όσκαρ και η βασίλισσα της γλάστρας, Freida Pinto).

Είναι προφανές ότι η πρώτη θέση και οι βαθμοί της θα πήγαιναν σε αυτόν τον πολυ-αγαπημένο μου ηθοποιό...

ΟΜΩΣ

....άλλο αγάπη και άλλο ΕΙΔΩΛΟ, όπως είναι ο .....

1. Rutger Hauer (Hobo with a Shotgun)

Σε περίπτωση που απορείτε με την πρώτη θέση, αλλά, συγγνώμη κιόλας, 

• ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ τον τίτλο του blog; 

• ΚΟΙΤΑΞΑΤΕ προσεκτικά ποιος χαρακτήρας υπάρχει ακριβώς κάτω από τον τίτλο;

• ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑΤΕ ποιος τιτανο-μεγιστο-τεράστιος ηθοποιός τον ερμηνεύει; ΚΑΙ

• ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ότι ήταν δυνατόν να του δώσω κάτι λιγότερο από την πρώτη θέση;

Ε τότε πρέπει να το κοιτάξετε. Λυπάμαι αλλά η περίπτωση σας είναι ανίατη. Το μόνο φάρμακο που μπορώ να σας προτείνω είναι να αγοράσετε a shotgun.

Cause, όπως λέει και ο Hobo, "It's all I know".

Case closed.