Blogoscars 2012 - Οι Υπηρέτριες και κάποιες άλλες (B' Γυναικείο)

Καταρχάς να ευχαριστήσω τις Υπηρέτριες (3 ψήφους) γιατί χωρίς την βοήθεια τους θα έπρεπε να βάλω καμιά γλάστρα τύπου Freida Pinto για να συμπληρώσω 10άδα.

Επίσης να ευχαριστήσω την ηθοποιάρα Jessica Chastain η οποία αποδείχτηκε η ηθοποιός παύλα χαμαιλέοντας παύλα έκπληξη παύλα κουκλάρα της φετινής χρόνιας. Να φανταστείτε σε ένα beta version αυτής της λίστας είχε 3/7 θέσεις!!! Μετά βέβαια επενέβη η Ιερά Εξέταση των blogoscars (παρ' όλα αυτά σας αγαπάμε βρε!) και προβίβασαν την ερμηνεία της στο "Take Shelter" στο α' γυναικείο. Και δεν έχω δει το Debt! :-P 

Ιδού οι 9 κυρίες:

10. Elena Anaya (La Piel Que Habito)

Η νέα μούσα του Almodovar μπαίνει στην λίστα γιατί άλλες δεν υπάρχουν (και δεν γουστάρω την Shailene Woodley). Και η πλάκα είναι ότι ο Banderas ήταν καλύτερος, αλλά ο ανταγωνισμός στο Α' Ανδρικό είναι τεράστιος.

9. Bryce Dallas Howard (The Help)

Πάντοτε την συμπαθούσα - ειδικά στο περσινό Hereafter η καλύτερη σκηνή της ταινίας της άνηκε. Στο Help η πρώην Gwen Stacy είναι απολαυστική ως η ρατσιστική κολλητή της μέλλουσας Gwen Stacy (=Emma Stone). Και ξέρει να εκτιμάει μια καλή πίτα ρε αδερφέ.

8. Θεοδώρα Τζήμου (Άδικος Κόσμος)

Απλή, μελαγχολική, ταπεινή, ωραία αλλά όχι αξιομνημόνευτη, ενσάρκωσε την Δώρα, την καθαρίστρια της διπλανής πόρτας με περίσσια φυσικότητα, αποδίδοντας της μια περίεργη αξιοπρέπεια. Ιδανικό αντίβαρο στον ηθικά και ψυχολογικά πληγωμένο Σωτήρη του Αντώνη Καφετζόπουλου.

7. Jennifer Lawrence (X-Men : First Class)

Αφού έγινε το έγκλημα πέρσι και δεν πήρε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την τιτάνια ερμηνεία της στο Winter's Bone (ναι ρε groupies, απέναντι από ΑΥΤΗΝ την Portman), φέτος είπε να κάνει το ψυχικό να δώσει ίσαμε 8 φορές πιο πολύ βάθος και ίσαμε 3 φορές πιο μεγάλο ανάστημα σε ένα χαρακτήρα που η Rebecca Romijn (-Stamos) απλώς περίεφερε στην αρχική τριλογία. Την ευχαριστούμε βαθύτατα για αυτό. Και για την γλυκόπικρη μελαγχολία με την οποία χάζευε τους μεταλλαγμένους μεν, ανθρωπόμορφους δεν φίλους και/ή εχθρούς της.

6. Jessica Chastain (The Help)

Μεταμόρφωση υπ'αριθμόν 1 της Jessica Chastain: Αφελής, χυμώδης και απαγορευμένα αξιαγάπητη γυναίκα του σπιτιού του ρατσιστικού Αμερικάνικου Νότου. Πράγματι οξύμωρο ότι θες ταυτόχρονα να την απαυτώσεις και να την πάρεις αγκαλιά και να την υπερασπιστείς απέναντι στις high-society bitches του χωριού. Και μετά να της ζητήσεις ένα χαμόγελο, να ομορφύνει την ημέρα σου.

5. Octavia Spencer (The Help)

Αβανταδόρικος μεν ο ρόλος της, απολαυστικά ερμηνευμένος δε από το απόλυτο φαβορί για Όσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου. Ενίοτε κωμικό αντίβαρο στα όσα σοβαροφανή συμβαίνουν επί οθόνης (γιατί δυστυχώς παρά τις εξαιρετικές επιδόσεις ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του καστ, η ταινία απλώς δεν πείθει για τις προθέσεις της), και ενίοτε τραγική φιγούρα με δική της, εξίσου τραγική ιστορία, ώρες-ώρες δείχνει να σηκώνει και τα δικά της βάρη και της Aibileen Clark. Και ξέρει να φτιάχνει μια καλή πίτα ρε αδερφέ.

4. Ιωάννα Τσιριγκούλη (Το Γάλα)

Και άλλη Ελληνίδα στην λίστα, αλλά πολύ πιο καταξιωμένη στην προσωπική μου συνείδηση μετά την εξωπραγματική (ειδικά για Έλληνες ηθοποιούς) ερμηνεία της στην περσινή "Χώρα Προέλευσης". Έχοντας δει και το θεατρικό της/με την Άννα Βαγενά, ο μόνος τομέας όπου η (μέτρια) κινηματογραφική εκδοχή έκανε update προς το καλύτερο ήταν ο ρόλος της καταπονημένης μητέρας, Ρίνα. Αφήνοντας στην άκρη τις υστερίες της Βαγενάς, προσεγγίζει τον χαρακτήρα της με την απλότητα και την μελαγχολία μιας ξένης σε ξένη χώρα μητέρα, η οποία προσπαθεί να συμφιλιώσει τις νοσταλγικές προς την πατρίδα εμμονές του ψυχολογικά διαταραγμένου γιου της με την  oblivion στάση του άλλου, υγιούς της γιου. Μέχρι που η απελπισία αρχίζει να διαποτίζει κάθε της κίνηση, κάθε της λέξη.

3. Bérénice Bejo (The Artist)

Δεν ξέρω αν φταίει το μακιγιάζ και τα κουστούμια, αλλά η Bejo έμοιαζε να έχει ΓΕΝΝΗΘΕΙ για τον ρόλο της Peppy Miller. Και έπειθε όχι μόνο σαν πραγματική σταρ του βουβού κινηματογράφου αλλά και σαν αιώνια ερωτευμένο με τον κύριο Βαλεντίνο κορίτσι. Η πανέμορφη σκηνή ανθολογίας με το σακάκι στα καμαρίνια του Valentine οφείλεται σχεδόν εξ'ολοκλήρου στην ερμηνευτική της ικανότητα. Κομψή, γοητευτική, ανθρώπινη. Και όλα αυτά ενώ δεν έχω ιδέα πως ακούγεται η φωνή της. :-)

2. Melissa McCarthy (Bridesmaids)

Έλα βρε Melissa ΘΕΑ!! Που με έκανες να ψάχνω απεγνωσμένα το όνομα της ηθοποιού που ερμήνευε την αθυρόστομη, βασική πηγή ενέργειας της καλύτερης κωμωδίας του καλοκαιριού (μην σου πω και της χρονιάς). Που με έκανες να σκυλοβρίζω (λέμε τώρα) που δεν ήσουν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα - ευτυχώς στα Όσκαρ η αδικία αποκαταστάθηκε. Που κατάφερες να με κάνεις να γελάω με μια εκ των σιχαμερώτερων σκηνών που έχω δει στο αμερικάνικο κινηματογράφο(όποιος έχει δει Bridesmaids ξέρει...) Που πέταγες την μια φονική ατάκα πίσω από την άλλη και πρόσφερες το πιο αστείο διδακτισμό που έχω ακούσει σε ταινία. Δυστυχώς όμως δεν θα πάρεις το Όσκαρ, παρά μόνο στην συνείδηση μας (εδώ πρέπει να συγκινηθείτε, αγαπητοί αναγνώστες :-P)

"DON'T Repeat That!!", she said.

1. Jessica Chastain (The Tree of Life)

Μεταμόρφωση υπ'αριθμόν 2 της Jessica Chastain: Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ. Τόσο απλά. Συμμετέχει στην χαρά σου, στον πόνο σου, στην λύπη σου, στην επιτυχία σου, στον θυμό σου, σε όλη σου τη ζωή. Μπαίνει ανάμεσα σε σένα και την πειθαρχία του αυστηρού πατέρα σου. Είναι η προσωποποίηση της θεϊκής (;) Χάρης. Σε αγαπάει πιο πολύ από τον εαυτό της. Κάνει κάθε θυσία για σένα, για την ευτυχία σου. Σου μαθαίνει τις αξίες της ζωής, την χαρά του παιχνιδιού, την γλώσσα των ανθρώπων. Παίρνει πάντα το μέρος σου, και ας έχεις άδικο. 

Και αν, ω μη γένοιτο, κάποιος ή κάτι σε πάρει από κοντά της για πάντα, τότε πέφτει να πεθάνει. Και πενθεί. Για πάντα. Και απαρνείται κάθε ένδειξη λογικής από οποιονδήποτε θεό που πιστεύει. Ενίοτε συμφιλιώνεται με την απώλεια σου. Συνήθως όχι. Ποτέ. Για πάντα. Γιατί για αυτήν ΕΣΥ είσαι ο πραγματικός της θεός.

Αν δεν έχετε και εσείς τέτοια μητέρα, σας λυπάμαι. Ειλικρινά.