Blogoscars 2012 - Kristen or Kirsten? (Α' Γυναικείο)

Αντίθετα με το Α' Ανδρικό, στο Α' Γυναικείο δεν γίνεται τέτοιος χαμός από ερμηνείες - παρ' όλα αυτά 2 από αυτές είναι τιτάνιες και καμία από τις 2 δεν θα κερδίσει το αγαλματάκι των Oscar ( για τα Blogoscars δεν ξέρω, αλλά εμείς είμαστε και λογικοί άνθρωποι, παίζει και να το πάρουν)

Έχουμε και λέμε τα εξής 10 υπέροχα κορίτσια:

10. Emma Roberts (Scream 4), 21 Φεβρουαρίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Δεν συνταράκτηκα κιόλας με την ερμηνεία της, αλλά ήταν με διαφορά η πιο σοβαρή παρουσία του καστ και αυτή που σου μένει (έστω και για λίγο) στην μνήμη. Από την άλλη κάποια έπρεπε να βάλω στην τελευταία θέση, ε και όσο να 'ναι είναι πολύ πιο όμορφη από Charlotte, Saoirse, Keira. Άσε που δεν γίνεται, πρέπει να έχει και πιο πολύ ταλέντο από την θεία της.

9. Kirsten Dunst (Melancholia), 29 Απριλίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Κακά τα ψέματα, η πρώην Mary-Jane δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ερμηνείες. Και ποτέ δεν έχει κλέψει την παράσταση από ΟΛΟ το υπόλοιπο (πολύ αξιόλογο) καστ. Ίσως για αυτό να την βράβευσαν και στις Κάννες - θα νόμιζαν ότι ήταν καμιά καινούρια ηθοποιός. Σε κάθε περίπτωση, σε πείθει ανεξήγηγτα εύκολα σαν μανιο-καταθλιπτική ή μάλλον καταθλιπτο-καταθλιπτική νύφη που ατενίζει τον κόσμο με μεγαλύτερη αισιοδοξία όταν ο τελευταίος μπαίνει σε τροχιά .... καταστροφής. Βλέπετε τι κάνει ένας σπουδαίος σκηνοθέτης σαν τον Τρίερ; Εδώ έκανε την Κίντμαν ηθοποιό, τι να λέμε τώρα.

8. Jessica Chastain (Take Shelter), 30 Μαρτίων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

  

Μεταμόρφωση υπ'αριθμόν 3 της Jessica Chastain: Στοργική, γεμάτη αγάπη, γεμάτη ανησυχία, μέση γυναικούλα ενός μέσου αμερικάνου εργάτη σε μια μέση αμερικάνικη μεσοδυτική πολιτεία. Όχι κάτω από τον άνδρα της (όπως απαίτουσε η δική της ερμηνεία-σταθμός στο "Tree of Life"), αλλά δίπλα του, στο πλάι του και άμα χρειαστεί για το καλό της κόρης τους, απέναντι του. Η οποία γυναικούλα μπορεί να μην κατανοεί και (κυρίως) να μην πιστεύει τα καταστροφολογικά ένστικτα του αντρούλη της, βάζει όμως στο πλάι την πίκρα της και την δυσπιστία της, στέκεται στο πλευρό του, με σκοπό όχι να τον βοηθήσει να τους σώσει, αλλά να τον βοηθήσει να πιστέψει ότι ΜΠΟΡΕΙ να τους σώσει.

Υ.Γ. Καλό είναι να διαβάσετε και για τις μεταμορφώσεις υπ'αριθμόν 1&2 της υπέροχης Jessica Chastain.

7. Αγγελική Παπούλια (Άλπεις), 36 Σεπτεμβρίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Φαίνεται ότι ο ελληνικός κινηματογράφος βρήκε μια σπουδαία ερμηνεύτρια - καιρός ήταν. Μετά την αποκαλυπτική ερμηνεία της στον "Κυνόδοντα", η Παπούλια σε αφήνει πάλι λίγο ή πολύ με το στόμα να χάσκει ελαφρώς ανοιχτό. Και αν αυτή την φορά το χαρακτηριστικό, ελαφρώς "εκτός χρόνου" παίξιμο, το οποίο ήταν πλήρως δικαιολογημένο στον Κυνόδοντα, ξενίζει και αποστρέφει την πλειοψηφία, πιστεύω πως επρόκειτο ξεκάθαρα για σκηνοθετική επιλογή (και προσταγή). Άλλωστε τι είναι ο κόσμος των Άλπεων παρά μια γενίκευση των συνθηκών του κόσμου του Κυνόδοντα; Με άλλα λόγια το ελληνικό σινεμά, μαζί με έναν σπουδαίο δημιουργό, βρήκε και την σπουδαία ηθοποιό που θα τον πλαισιώσει - σκηνοθέτης και ηθοποιός, πάντα δυο-δυο πάνε. Σαν τους Χιώτες. Ή σαν τα λογής-λογής νεκρανεστημένα ζευγάρια στον κόσμο των "Άλπεων".

6. Robin Wright (The Conspirator), 45 (τι λες τώρα ρε μλκ;!;!;) Απριλίων

0 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Μέχρι να την δω ως "Ύποπτη Συνομωσίας" στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας, ήξερα την συγκεκριμένη ηθοποιό ως "γυναίκα του Sean Penn" και μετά τον χωρισμό/διαζύγιο τους ως ... "πρώην γυναίκα του Sean Penn". Τελικά αποδείχτηκε ότι είναι και κανονική ηθοποιός. Ο λόγος: η συγκινητική, ανθρώπινη, περιορισμένων λέξεων και δακρύων αλλά πλούσια σε συναισθήματα ερμηνεία της ως αφοσιώμενη μητέρα ύποπτου δολοφονίας κοσμαγάπητου Προέδρου των ΗΠΑ. Η οποία, στην πορεία, βαφτίζεται και αυτή "ύποπτος". Δεν πειράζει όμως να πέφτεις, αρκεί να ξέρεις να σηκώνεσαι. Και να ορθώνεις το ανάστημα σου απέναντι στην παρανοϊκή απαίτηση του λαού για λυντσάρισμα. Και στην περίπτωση της Wright, να ορθόνεις το ανάστημα απένατι σε ηθοποιούς πολύ πιο φτασμένους και διάσημους από σένα (Kline, McAvoy, Wilkinson) και να τους κάνεις να φαίνονται νάνοι.

5. Meryl Streep (The Iron Lady), να-μην-σας-νοιάζει-πόσων Ιουνίων

2 Όσκαρ, 15 ακόμη υποψηφιότητες (αν μέτρησα σωστά)

Κλασσικά η Streep δίνει εξαιρετικές ερμηνείες. Ακόμη πιο κλασσικά, παίζει σε ταινίες πολύ χαμηλότερου επιπέδου από την ίδια. Έτσι, έχω καταλήξει να φοβάμαι να δω τις νέες ταινίες της Streep. Μόνη πραγματικά μεγάλη ταινία με την Streep που έχω δει είναι το ... "Manhattan" (πριν 30 χρόνια ο Woody Allen συνεργαζόταν με την Meryl Streep και τώρα με την Freida Pinto, πως να είναι ο ίδιος;)Είπα να κάνω την χάρη σε φίλη να πάμε να δούμε την νέα ταινία στην οποία παίζει και έκλαιγα στο τέλος τα 8,5 ευρώ που έδωσα στον Δαναό. Εντάξει, η Streep αναμενόμενα φοβερή, αλλά αξίζει να πάρει το Όσκαρ για μια κάτω του μετρίου, απολίτικ ταινία; Που, μπροστά στον φόβο να κριθεί, δεν παίρνει καμία θέση για την Thatcher αλλά επικεντρώνεται στα...γεράματα της και ....τους έρωτες της; Και στο κάτω-κάτω, μπροστά στις 2 κορυφαίες ερμηνείες Α' Γυναικείου της χρονιάς (που βασίζονται σε ολοκαίνουριους χαρακτήρες και όχι ήδη υπάρχοντες), η ερμηνεία της Meryl φαίνεται περισσότερο σαν μίμηση. Δυστυχώς.

4. Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo), 26 Απριλίων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

Εκ των προτέρων ήταν δεδομένες οι συγκρίσεις με την Noomi Rapace. Όπως και υπήρξαν. Δεδομένες ήταν και οι ειρωνείες. Και αυτές φυσικά υπήρξαν. Τι να κάνουμε όμως, η αμερικάνικη διασκευή του σουηδικού bestselller έπεσε στα χέρια του David Fincher, ο οποίος, όντας τελειομανής, ποτέ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Έτσι η επιλογή της μικροκαμωμένης Mara απέδωσε τα μέγιστα: θέλοντας να κάνει το breakthrough στην καριέρα της, αφιερώθηκε ψυχή και σώμα (κυριολεκτικά) στην ενσάρκωση της Lisbeth Salander. Έκανε piercing πιο extreme από την Rapace, γιατί έτσι υπαγόρευε το βιβλίο. Έκανε φωτογραφήσεις πιο προκλητικές, γιατί πίστευε στο όραμα του Fincher. Και εν τέλει μεταμορφώθηκε σε ένα θηρίο πιο τρομαχτικό, πιο τρελό, πιο γοητευτικό από την Lisbeth της Rapace. Σε έναν χαρακτήρα πολύ πιο ολοκληρωμένο. Σε σημείο που να μην αναγνωρίζεις σε καμία φάση την αθώα φοιτήτρια της διπλανής φοιτητικής εστίας του "Social Network" ή το ντροπαλό κοριτσάκι που κοκκίνιζε όταν την συνελάμβαναν οι κάμερες στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών. Talk about commiting.

3. Kristen Wiig (Bridesmaids), 38 Αυγούστων

1 υποψηφιότητα για Όσκαρ

Πρακτικά δεν την ήξερα πριν από αυτή την ταινία. Saturday Night Live δεν βλέπω, και σε κάποιες άλλες ταινίες δεν την είχα προσέξει. Η τύπισσα είναι απλώς ΘΕΑ. Μαζί με την Melissa McCarthy έφτασαν το "Bridesmaids" στον θεό, ανάγοντας το σε κάτι πολύ παραπάνω από μια κωμωδία/κομεντί. Ειδικά η Wiig, τέτοιο πλουραλισμό σε εκφράσεις, τέτοια ικανότητα να εισάγει stand-up comedy σε κανονική ταινία δεν είχα ξαναδεί από γυναίκα κωμικό. Τέλος. Για 2 σκηνές είναι όμως τόσο ψηλά: για την σκηνή όπου προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αστυνομικού γκόμενου της και για την σκηνή με την δηλήτηρίαση. Την λυπήθηκε η ψυχή μου να προσπαθεί να το παίξει άνετη μέσα στον ιδρώτα και τις ειρωνείες της Byrne. Και την παραδέχτηκα.

2. Viola Davis (The Help), 46 Αυγούστων

2 υποψηφιότητες για Όσκαρ

Το μεγάλο outsider για το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μπορεί ο χρόνος της μέσα στην ταινία να μην ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να δικαιολογεί, εκ πρώτης όψεως, την τοποθέτηση της στο Α' Γυναικείο (ενώ η Spencer είναι στο Β' Γυναικείο), αλλά αποτελεί, με κάθε έννοια, την ψυχή της ταινίας. Απλή, μελαγχολική, τυραννισμένη, μιλώντας περισσότερο με τις σιωπές παρά με τις λέξεις (όπως περίπου και ο Gosling στο Drive), σε έκανε να ταυτιστείς με το δράμα του χαρακτήρα της, παρ' όλο που δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί της! Αν η ταινία δεν ήταν τόσο μελοδραματική και άκαιρα αστεία, μα τον θεό, δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Πλάθει έναν χαρακτήρα από το απόλυτο μηδέν, σε κάνει να πενθήσεις μαζί της (χωρίς τις υστερίες μιας Halle Berry για παράδειγμα) και όλα αυτά παρ' όλη την εξοργιστική συναισθηματική χειραγώγηση που επιχειρεί ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος της ταινίας. Μόνο για αυτό, αξίζει περισσότερο από την οποιαδήποτε την βράβευση. Ένα μαύρο διαμάντι της υποκριτικής.

1. Tilda Swinton (We Need To Talk About Kevin), 51 Νοεμβρίων

1 Όσκαρ και καμία υποψηφιότητα (Μόνο;; Ε-Γ-Κ-Λ-Η-Μ-Α!!!)

Το δηλώνω απερίφραστα: Tilda, πάντα σε λάτρευα. Και ας ξόδευες το ατελείωτο ταλέντο σου δίνοντας θαρραλέες ερμηνείες σε απίστευτες μετριότητες (Michael Clayton, Io Sono L'Amore, Wittgenstein) ή σε μικρότερους από β' ρόλους σε καλές ταινίες (Burn After Reading, The Curious Case of Benjamin Button). 

Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι η μεγάλη σου ερμηνεία θα έρθει όταν πρωταγωνιστήσεις σε ταινία αντίστοιχη του μεγαλείου σου. Και αυτή η στιγμή έφτασε επιτέλους όταν στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας σε απόλαυσα όσο δεν γίνεται στο στοιχειωτικό όσο δεν γίνεται "We Need to Talk About Kevin". Επιλέγοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο που καμιά άλλη ηθοποιός δεν θα είχε το θάρρος να επιλέξει να ερμηνεύσει. Και προσδίδοντας ανθρώπινες διαστάσεις στο δράμα μιας μητέρας που μεγάλωσε το παιδί για να γίνει ο χειρότερος εγκληματίας. 

Πως ζεις μετά από αυτό που έκανε το ίδιο σου το σπλάχνο; Πως κοιτάς τον εαυτό σου στο καθρέφτη; Πως αναγνωρίζεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης; Πως ζεις με τον εαυτό σου; Πως βρίσκεις το θάρρος να προχωρήσεις; Ερωτήματα ταμπού, με τα οποία η Tilda επέλεξε να αναμετρηθεί. Και να βγει νικήτρια. Παραδίδοντας μας χαλαρά την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Αν όχι της δεκαετίας, του αιώνα που ήδη διανύουμε. Tilda Swinton, δεν με νοιάζει η αναγνώριση κάποιας Ακαδημίας Κινηματογράφου: για μένα θα είσαι πάντα Η ΘΕΑ.